Blog
De teller staat op 9!
Ik denk er al niet eens meer over na, maar via Facebook werd ik er daarnet aan herinnerd.
Vandaag exact 9 jaar geleden werd ik geopereerd. Dát weet ik dan nog weer wel als de dag van gisteren.
2climb2raise
In 2011 nam Arjan Thomassen deel aan Alpe d’HuZes. Aan de finish werd hij door zijn supporters terecht overladen met complimenten. Maar de reactie van een kankerpatiënt op zijn prestatie, “Ik had zelf die berg op willen fietsen om de ultieme beleving van Alpe d’HuZes te kunnen ervaren”, zette hem en de supportersgroep aan het denken. Hoe los je het praktische probleem op dat iemand die aan kanker lijdt de lichamelijke conditie ontbeert om de Alpe d’Huez te beklimmen? Toen iemand het woord ‘tandem’ in de groep gooide, was het idee van 2climb2raise geboren.
Het op de berg ontstane idee om aan Alpe d’HuZes deel te nemen op een tandem met achterop een kankerpatiënt leidde in november 2011 tot de oprichting van de stichting 2climb2raise. Sinds 2012 zorgt de stichting ervoor dat op de eerste donderdag in juni kankerpatiënten achter op een tandem deel uitmaken van het Alpe d’HuZes-peloton. “Ook in 2019 is het de bedoeling dat we 16 mannen of vrouwen die tegen kanker vechten of gevochten hebben mee omhoog nemen”, zegt Arjan, voorzitter van 2climb2raise. We hebben nog plaatsen vrij. Het laatste wat we willen horen als we in juni met onze beklimmingen bezig zijn, is ‘Had ik maar geweten dat dit mogelijk was geweest, dan had ik zeker meegedaan’. Je weet niet of mensen die dat zeggen nog een tweede kans krijgen. Tussen juni 2019 en juni 2020 kan helaas veel gebeuren.”
Draaiboek
Er komt heel wat bij kijken om die 16 mannen en vrouwen achter op een tandem de klim van hun leven te kunnen laten maken. Het bestuur en de ondersteuners van 2climb2raise – denk aan artsen, mecaniciens, en medewerkers op het gebied van PR en logistiek – zetten zich het hele jaar in om dat mogelijk te maken. Vanaf het moment dat de inschrijving start staat alles in het teken van de klim van het volgend jaar. Bestuurslid Thijs van Laarhoven, binnen het bestuur verantwoordelijk voor de teams, geeft inzicht in het draaiboek: “In januari is onze kick-off, met name gericht op de onderlinge kennismaking en de introductie van het programma hoe we als groep naar de koersweek toewerken. In februari hebben we binnentrainingen en vanaf maart gaan we om de drie weken buiten trainen. We beginnen vlak, maar voor de laatste buitentrainingen hebben we Gulpen als uitvalsbasis. Tenslotte moeten de deelnemers ervaren wat klimmen inhoudt. Vanaf 2 juni zijn we dan met een groep van een kleine 100 man in Oz, waar we exclusief voor 2climb2raise een hotel hebben afgehuurd.”
Stoker – captain – begeleider
Er lijkt een groot verschil te zitten tussen de groep van 100 personen en de 32 personen die nodig zijn om tijdens een eerste klim in de ochtend en een tweede klim in de middag de 8 tandems te bezetten. Maar dat legt Thijs graag uit. “Het belangrijkst zijn de kankerpatiënten achter op de tandem. Dat zijn de stokers. Voor op de tandem zit de captain, bij voorkeur iemand die een relatie heeft met de stoker. Dan is er nog de begeleider, een familielid, vriend of kennis van de stoker. De begeleider is ook een ervaren fietser. Op de berg staat hij of zij het tandemteam vanaf de start tot de finish bij!”
Als je bestuur en ondersteuners daarbij optelt, kom je nog steeds niet aan 100 personen. “We kennen ook nog de solo-stokers”, gaat Arjan verder. “Dat zijn (ex-)kankerpatiënten die in eerdere edities als stoker achter op de tandem hebben deelgenomen en nu onder begeleiding van een ervaren fietser of wandelaar als solo-fietser dan wel als wandelaar aan Alpe d’HuZes deelnemen. En ten slotte is er plaats voor naaste familieleden van stokers. Het van nabij kunnen meebeleven van de prestatie van het familielid achter op de tandem kan een belangrijk moment zijn in het verwerken van de emoties die spelen als je een familielid met kanker hebt. Als er problemen zijn met de financiering van de reis naar Frankrijk kan 2climb2raise bijspringen. Als stichting zijn we een anbi-goedgekeurd doel en zamelen we geld in om zulks mogelijk te maken. Ons ultieme doel is dat we in Frankrijk een week lang niet aan kanker denken!”
Paola Papen
Dat 2climb2raise er inderdaad in slaagt het onmogelijke mogelijk te maken, is te lezen in het door Paola Papen geschreven boek Zo rol ik. In 2017 was Paola stoker. En in 2018 fietste ze solo de berg op. Wat zij op die eerste donderdag in juni beleefde, vatte ze samen in de citaten “Nooit gedacht dat ik zelf zou kunnen deelnemen aan Alpe d’HuZes” en “Het is niet alleen een fantastische ervaring, maar het geeft ook het vertrouwen in je lichaam terug én draagt bij aan je herstel”. Het boek van Paola is te bestellen via de website van 2climb2raise. De opbrengst is voor de stichting 2climb2raise om zo in de toekomst nog veel kankerpatiënten in staat te kunnen stellen achter op de tandem de Alpe te kunnen beklimmen.
www.2climb2raise.nl
Ik heb JA gezegd!
Een beetje spannend is het wel, en ik weet niet eens of mijn (meelezende) fysiotherapeuten het een strak plan vinden…maar ik heb in een opwelling besloten om aankomend jaar mee te doen aan de Alpe d’huZes!!
Het doel is om mee te doen met een goede vriend op een tandem als zgn ‘stoker’. De stoker heeft kanker, of ermee te maken gehad.
Hij doet het meeste werk, maar ik moet ook op top kracht mee fietsen natuurlijk want ik weeg nogal wat. Daar omheen fietsen er (het liefst goede bekenden) om mij heen ter aanmoediging en om te helpen om op een fatsoenlijke manier op- en af te stappen mocht dit nodig zijn.
Ik zit in een dip en kom qua sporten maar niet vooruit. Ik zocht dus een trigger en denk dat dit hem is. Ik heb nu al enorm veel zin in.
De Alpe d’huZes, hoe zwaar wil je het hebben? Ik ga enorm trots op mezelf zijn mocht het gaan lukken:)))
Opgeven is geen optie
Bijna 13 kilometer serieus klimwerk en 21 loodzware bochten. Dat krijgen de 4600 deelnemers aan Alpe d’Huzes vandaag minstens voor de kiezen.
De deelnemers aan Alpe D’Huzes brengen geld bij elkaar voor onderzoek naar kanker. Daarvoor gaan ze vandaag één tot zes keer de fameuze berg Alpe D’Huez op. Dat doen ze al wandelend, hardlopend of met de fiets.
Het jaarlijkse evenement is vanochtend al vroeg begonnen. Om halfvijf zijn de eerste deelnemers vertrokken. In de eerste uren was het nog donker en hing er een serene rust op de alp. In veel bochten waren er kaarsjes aangestoken voor mensen die aan kanker zijn overleden.
Wat kan ik zeggen? Succes, veel sterkte, dankjewel, zet hem op en ook vooral heel veel plezier!!!
Kleine aanval
Ongeveer een maand geleden kreeg ik een kleine aanval. Het beperkte zich tot mijn arm, maar het was er wel degelijk. Gelukkig was ik thuis en de buurman ook, en kon hij op mij blijven letten totdat Menno er was. Hup, dochterlief naar de buurvrouw want die wil hier absoluut niet meer mee geconfronteerd worden. Arm kind. Thnx weer buurtjes X
Sh*t. Anderhalf jaar niks en nu dit. Dat is wat het ergste is. Je denkt zo ongeveer veilig te zijn en bam, daar is het weer.
Gisteren weer naar Kempenhaege geweest wat nu te doen. Huidige medicatie zo houden, verhogen, of switchen naar een hele andere? Hell no. Ik wil veilig zijn. Bij het switchen is er weer meer kans op aanvallen omdat je lichaam er aan moet wennen (en slaat de bedachte nieuwe combi bij mij überhaupt wel aan?).
Prop mij maar vol met alles wat je hebt.
Met het 1 zit ik al aan mijn top (Vimpat), bij het andere (Depakine) kon er nog wel iets verhoogd worden. Dat dus maar.
Nadeel: nog erger trillende handen, een bekende bijwerking van dit medicijn.
Een kopje soep los in de hand eten kan dus niet meer ?
Dit was het nieuws, zijn er nog vragen?
Fijn weekend!
De Bijbel
Mijn ‘bijbel’.
Toen ik hem kreeg dacht ik Jezus, een hele ordner?? Maar al snel kwam de vulling. De ene na de andere brief kwam per post binnen. Op een gegeven moment kreeg ik van de verpleegkundige assistenten een voorraadje bloedprik formulieren mee, omdat ik bijna wekelijks moest prikken. Hartstikke handig, zo’n map.
Bij elke afspraak, voor wat dan ook had ik hem bij.
Inmiddels is hij me te zwaar dus laat ik hem thuis.
Er zal nog veel inhoud komen, misschien moet ik eens overstappen naar een grotere map…
Vervolg update 2019
Klonk sneu hè, die update van gisteren? Ik had hem op een kl#temoment geschreven.
Gelukkig zijn er ook veel mooie dagen waarop het een stuk beter gaat.
Afgelopen weken loop ik met een griepje rond waardoor ik echt de hele dag lig te slapen.
Er liggen dingen klaar die terug moeten naar de winkel, ik moet naar andere winkels om dingen te kopen. Dat lukt nu even niet. En dat is balen. Je bent zo afhankelijk…
Morgen een etentje met onze buurtjes, dus nu even on hold. Als ik vandaag die stad in ga(wat ik dus niet doe), dan moet ik me inhouden om niet ook nog eens die andere winkel in te gaan.
Ik weet het, ik weet het. Maar ik wil zo graag dat het opschiet, de oude Daniëlle zijn ?
Update april 2019
So hee, dat is lang geleden! Er is eigenlijk weinig gebeurd. Telkens dacht ik, ik ga nú een blog schrijven, maar ik ben er gewoon te moe voor.
Tevens werd de website uit de lucht gehaald waar mijn blog op stond. Mijn hele ziekte geschiedenis. Paniek! Gelukkig heeft mijn lieve zwager het allemaal opgelost op een andere plek. Voortaan geen .punt.nl meer op het eind, maar gewoon .nl
Maar die vermoeidheid dus. Opstaan, dochter naar school, op de bank met een kopje koffie en ik val weer in slaap. Rond 11.00 uur word ik weer wakker, eet wat, en val weer in slaap. Wekker zetten zodat ik op tijd ben om boodschappen te halen, hondjes uit te laten en mijn dochter op te halen.
Dan komt de drukte. Koken, “mama, mama, mama”, afwas, hopelijk nog even een dutje voordat mijn man weggaat. Hij werkt helaas veel avonden dus daar treffen we het niet mee. Dus breng ik haar naar bed. Hoe vermoeider ik ben, des te minder geduld ik heb.
Het is zwaar.
We zouden een nanny moeten hebben die veel taken overneemt zodat ik mijn dochter wat meer positieve aandacht kan geven.
Het eind van de chemo is inmiddels een half jaar geleden en vooruitgang is nog niet te merken.
Het maakt me inmiddels ook een beetje depressief. Iedereens leven gaat door, en ik lig hier maar. Weinig tot geen sociale contacten, behalve online. Niet om zielig te doen, maar wel de waarheid.
Maar! We houden hem erin: het kan altijd erger ?