Littekenhorror

Weet je waar ik nog het meest tegenop zie? Mijn haar en het litteken…het is echt luguber. Ik heb het bij een oude man gezien die een keer bij me in de wachtkamer zat en ik vond het echt vreselijk. Ik vroeg de chirurg vrijdag hoe groot hij het bij mij moest gaan maken en daar schrok ik nog harder van. De doorsnede daarvan zou wel 10 cm. worden (in een rondje), een aardig ding dus.

Toen hij mijn angst aanhoorde ging hij denken…hij kan er waarschijnlijk ook een langwerpig litteken van maken, dwars over mijn hoofd heen, zodat het straks bijvoorbeeld met een haarband te bedekken zou moeten zijn.

De meeste mensen scheren hun hoofd kaal zei hij, maar met het litteken dat hij van plan is te maken bij mij zou ik het dus ook met een haarband kunnen bedekken.

Ik heb al heel dun haar (gelukkig krullen zodat het niet zo opvalt), en nu na de zwangerschap is het langzaam een drama aan het worden. Haaruitval van hier tot Tokio… Nu ben ik dus bang dat het er straks, zelfs mét haarband niet uit zal zien.

Natuurlijk moet ik gewoon even afwachten hoe erg het er straks uitziet, maar ik maak me er gewoon enorm druk om. Dit overheerst bijna de angst voor de operatie, erg toch? Ik ben me suf aan het surfen op haardoeken, banden, petjes, maar ze zijn TE lelijk…

Een paar dagen later: Heel toevallig liep ik vanmiddag langs een hoedenzaakje, ik ben even naar binnen gegaan. De eigenaresse bleek een hele leuke jonge meid te zijn, ze heeft me geweldig geholpen. Ze behandelde me heel enthousiast en vol humor, voor haar was het een doodnormale zaak dat ik kaal zou gaan worden. Ze deed het echt goed, waarschijnlijk omdat er heel veel mensen bij haar langs komen die in dezelfde situatie als ik zitten. Dát was dus al heel fijn!

Ik heb heel veel gepast, ze zette van alles bij me op. Ik weet nu een beetje beter wat me wel staat en wat niet, en waar ik me (als het dan tóch moet) prettig bij voel. Niks was zo geweldig leuk dat ik het nu al op zou zetten, maar het is voor mij dus meer “als het niet anders kan, dan maar dit”. Da’s jammer natuurlijk, maar ik ben al niet zo iemand die graag in de belangstelling loopt, en ik wil het het liefste verbergen om vragen te voorkomen. Ik moet eruit zien alsof ik gezond ben en toevallig een gek petje draag wat me misschien niet perfect staat, maar waarbij niet meteen gedacht wordt “die heeft kanker, agossie”.

Maar, ik heb dus best wel iets leuks kunnen vinden! Het was veel te duur, maar ik vind het leuk en ik heb er zelfs nog wat aan als ik weer haar heb. Ik ben alweer een stuk meer gerustgesteld!

Weer een paar dagen later maak ik een afspraak in Raamsdonk, bij Stofkunst. Een hele aardige vrouw die zelf de gekste mutsen maakt. Ik heb er misschien wel 20 op gehad, en uiteindelijk 2 hele leuke uitgekozen. Ik weet nog helemaal niet of ik ze wel zal gaan dragen omdat ik niet weet hoe het litteken zal gaan lopen, maar ik vind het een fijn idee dat ik nu wat dingen achter de hand heb waarmee ik een beetje ‘normaal’ over straat kan.