Prut

Al veel te lang niets geschreven…
Geen nieuws is goed nieuws zeg ik altijd. Dit keer is het deels waar.

Ja, de tumor is nog steeds stabiel. Dat is super!

Maar, daar komt de maar… lichamelijk / mentaal gaat het gewoon niet goed.

Ik ben in januari gestart met een revalidatie voor 4 maanden.
In het begin deed het me goed. Maar halverwege leek ik in te storten. Vreselijk moe, ook lichamelijke klachten. Na wekenlange rugpijn kwam ik zelfs in het ziekenhuis terecht met een zgn. Pleuritus (het bestaat echt 🙄).
Het kon maandenlang gaan duren en het is inderdaad nog steeds een gevoelig punt. Niet sjouwen, constant rust nemen na inspanning en veel wandelen, max een half uur per dag.
Het revalidatietraject werd ingekort, minder vaak ernaartoe, kortere afspraken, En nog steeds viel ik om van vermoeidheid. Het gaf een gevoel van mislukt.

Toch heb ik er natuurlijk dingen geleerd. Niet denken voor anderen, maar aan MEZELF. Wat doe ik mezelf aan als ik ergens ja op zeg? En is het dat waard? Wat geeft mij energie? Richt je aandacht daarop. Zonder je meer af in plaats van de drukte op te zoeken.
Zoek een hobby waar je blij van wordt, waar je energie van krijgt. Dat heb ik gevonden: een thuisstudie interieurstyliste waar ik zo lang over mag doen als ik wil. Ik word er blij van!

Maar ik zit wel veel opgesloten dus. De prikkels komen steeds harder binnen, dingen (mensen) komen op mij af. Energie weg.
Ik doe elke dag mijn verplichte wandelingetje en fotografeer daarbij nog steeds heel graag. Maar verder is het beperkt.
Ik geef mijn grenzen nu wel absoluut aan.

Aanstaande zondag hebben we een bijzonder feestje waar ik graag bij wil zijn, maar ik houd mijn hart vast, en dat doet pijn.