Jarig
Normaal gesproken ben ik niet zo van het vieren. 1 Keer per jaar vieren M. en ik onze verjaardagen samen, lekker in de zomer, met zijn allen naar buiten, heerlijke dag altijd.
Ik ben jarig op 2 februari. Koud, saai, grijs. Daardoor gedwongen binnen zitten met zijn allen in een kringetje. Ik ben er niet zo van.
Tevens was ‘een verjaardag’ niet zo heel erg bijzonder voor mij. Het voelde meer als een verplichting dan als iets leuks. Als iets als een verplichting gaat voelen gooi ik mijn kont tegen de krib, dan wil ik het juist niet. Mijn vader was ook altijd zo, we lijken veel op elkaar.
Morgen zou hij jarig zijn geweest, 68 jaar, altijd weer een moeilijke dag. Al vier jaar kan hij het niet meer vieren. Ik kan dat nog wel, en ineens is dat besef heel groot geworden. Mijn verjaardag móet voortaan gevierd worden.
Dit jaar wordt het geen groot feest. In totaal komen er maar liefst 6 mensen op mijn feestje. Meer kan momenteel even niet, goede en slechte dagen weet je wel, de afgelopen week is er geen eentje om over naar huis te schrijven. Zelfs tegen dit groepje zie ik al een beetje op. Máar, het taartje gaat gegeten worden op mijn 33e levensjaar inclusief cadeautjes en misschien zelfs wel slingers (als M. deze blog op tijd leest 😉
Mijn feestje, klein maar fijn!