Sorry vrienden…
Ik ben het zo verschrikkelijk spuugzat ineens. Nou ja ineens, eigenlijk al weken. Ik voel me slechter dan een paar maanden geleden en zit mezelf ontzettend in de weg.
Moe – moe – moe
Elke keer als iemand me vraagt of ik weer eens af wil spreken moet ik nee verkopen. Ik wil dolgraag maar ik kan het gewoon niet. Te moe zijn om een kopje koffie te drinken, en dat op je 32e…. De keren dat ik het wel doe heb ik achteraf vaak spijt, het kost me gewoon teveel.
Zo langzamerhand ben ik vrienden aan het verliezen. Ik heb de puf niet om veel interesse in anderen te tonen en dan houdt het wel een keertje op. Na maandenlange aandacht verwacht je een keer wat terug, het moet toch ook een keer weer beter gaan?
Dat dachten wij ook. Elke keer denk ik ‘bijna!’ Om vervolgens weer keihard naar beneden te donderen…
Mijn goede momenten zijn altijd zo ingevuld. Er is altijd wel een winkel waar ik dolgraag heen wil. Een fijne boswandeling met zijn drietjes, en doe eens gek, ook nog een kopje koffie er achteraan. Vervolgens kom je thuis, en dan ben je op. Hup je bed in, om er vervolgens uren niet meer uit te komen.
Vorige week kwamen we op zo’n goed moment ineens in de stad terecht. De stad! De plek waar ik het liefste ben, buiten mijn huis en vooral mijn bed 😉 De gezelligheid, het volk, de restaurantjes, de Grote Markt. Ik ben er dol op en kan er vaak om janken dat zomaar ‘even naar de stad’ niet meer kan.
Weken was het geleden en ineens waren we daar. Ik heb de geuren heel diep opgesnoven en er intens van genoten.
Die onverwachte dingen, ineens ergens belanden wat je ’s morgens nog niet van plan was. Zoiets simpels, ik mis het.
Lieve vrienden, ik wil jullie heel graag zien maar heb alsjeblieft nog even geduld. Het is geen onwil. Ik wil het ook. Ik kan me nu al druk maken over hoe het aan te pakken, waar te beginnen, maar voorlopig is het nog niet aan de orde. Wanneer wel? Ik zou willen dat ik een glazen bol had om te kijken hoe mijn toekomst eruit ziet.
Het gaat kut en ja, ik baal ervan.
Da’s nu wel duidelijk 😉