Overstap op andere antidepressiva
Vanochtend heb ik overleg gehad met de pscyhiater over de medicijnen die ik slik. Op zich gaat het goed met me, alleen ben ik zo verschrikkelijk moe, echt heel erg.
Ik ben er langzaam aan gewend geraakt denk ik en kan me op zich aardig redden nu. Geestelijk gaat het stukken beter dan voorheen, lichamelijk blijft een lastig punt. Hoe omschrijf je hoe je je voelt als het al maanden bij lange na geen 50% is van wat je altijd gewend was?
Je went eraan.
“Ja het gaat goed met me” zeg ik dan, terwijl ik vergeet dat er momenteel wel heel veel beperkingen zijn. Het normale dagelijkse leven leiden zoals ik gewend was is er al lang niet meer bij.
Dat is niet erg, na al die maanden ben ik er zo aan gewend dat ik bijna niet beter meer weet en ik vind het al lang prima nu ik me geestelijk weer beter voel. Ook ben ik heel dankbaar voor het zo goed slagen van de operatie. Doemscenario’s van de toekomst zie ik al haast niet meer, ik heb er vertrouwen in.
Maar normaal is het dus niet zoals ik me voel, zo zei ook mijn psychiater vanochtend na het aanhoren van mijn klachten.
Voor mijn epilepsie slik ik medicijnen die vermoeidheid/slaperigheid veroorzaken. De antidepressiva hebben dit ook als bijwerking. Nu lijkt het erop dat ze elkaar versterken, 1+1=2. Dus ik ben niet een beetje moe, nee heel erg moe. Op dagen dat ik geen verplichtingen heb en de zorg voor onze dochter niet op me hoef te nemen lig ik hele dagen te slapen. Uren achter elkaar. Even eten en hup weer slapen.
Lekker, dat wel, maar niet goed.
Oplossing: andere antidepressiva om te kijken of we het daarmee kunnen verminderen.
Shit. Dat betekent dus afbouwen, verergering of in elk geval terugkomst van de klachten waarvan ik zo blij was dat ik ze niet meer had. En daarna weer opbouwen met nieuwe medicijnen. Weer maar de vraag wat die doen, hoe ziek ze me maken in de opstartfase en het is ook maar de vraag of díe aanslaan. Zo niet, dan begint het hele circus wéer opnieuw.
Al met al zijn we dan weer 2 maanden verder.
2 Maanden waarin ik me behoorlijk klote zal voelen.
2 Lange maanden. Ik baal ervan.
oh lieve D’tje… Lieve lieve schat. Ik heb de woorden niet om je verdriet te verzachten. De kussen niet om je pijn te verminderen en mijn armen strekken zich niet vergenoeg om je te knuffelen tot je je beter voelt. Maar god o god wat zou ik er een hoop voor over hebben om dat allemaal wel te kunnen. Xx