Uitgestelde overstap
“Ben je al begonnen met de medicijnen?”
Nee nog niet.
Ik durf het nog even niet. Ik voel me geestelijk nu zo goed, ik heb het echt even nodig om vrolijk te kunnen zijn, even geen ellende, even af en toe genieten alsof alles ‘normaal’ is. Bovendien zijn we heel erg toe aan vakantie. Voor mij dubbel want voor mij lijkt het elke dag wel vakantie. Of eigenlijk ook niet. Elk moment dat M. de deur uitgaat begint voor mij de strijd, ga ik het redden in mijn eentje om voor K. te zorgen? Ook al is het vaak maar een halve dag dat ik alleen met haar ben, het valt me nog steeds zwaar.
Voor M. is het de afgelopen tijd heel druk geweest. Zijn baan, het opzetten van de stichting waar hij heel druk mee is en bij thuiskomst de zorg voor onze dochter. Die neemt hij nog steeds bijna volledig op zich in de tijd dat hij thuis is. Fijn voor mij, maar zwaar voor hem zo alles bij elkaar.
Vakantie. Ja dat doen we! Even lekker er tussenuit. En dan weer op een plek waar familie dicht in de buurt zit. Handig met dochterlief. Af en toe een dagje met zijn tweeën, even niks moeten. Alleen genieten.
Dus nog even verder met het vele slapen. Maar dat is altijd nog beter dan die angstaanvallen. Aan het eind van de vakantie ga ik de medicijnen afbouwen en dan eens kijken hoe het uit gaat pakken…