Uitslag 15e MRI

Vandaag ging ik voor de 15e keer de MRI in voor mijn hoofd.
De eerste keer kan ik me niet eens meer herinneren.
Ik ben erin geweest toen ik net zwanger was. Verschillende artsen hadden allemaal een andere mening of het nou wel of niet verstandig was ‘in mijn toestand’. Dat stelt je niet gerust.
Later bleek het vooral om de contrastvloeistof te gaan die ze nu elke keer in mijn arm spuiten om de hersenen duidelijker in beeld te krijgen.

Dieptepunt van alle scans was toch wel toen ik er met mijn hoogzwangere buik in moest. Mijn dochter die mee ‘moest’ de tunnel in terwijl ze daar geen zeggenschap over had. Ik kon haar niet uitleggen wat er in hemelsnaam zou gaan gebeuren. Ze zal zich ongetwijfeld rot zijn geschrokken want de herrie in een MRI scan is haast niet te beschrijven, zo hard. De tunnel die maar klein is, mijn buik die zo dik was, waardoor ik met mijn buik bijna de bovenkant van de tunnel raakte. Ik heb tranen met tuiten gehuild in de 20 minuten dat ik erin lag. En dan moet je ook nog zorgen dat je doodstil blijft liggen anders moet je nog een keer.

Vanaf december 2010 begon de hyperventilatie. Dat was ook echt vreselijk. Enorm zag ik tegen die scans op. De F-MRI die ik na de operatie uit zou laten voeren heb ik verschillende malen uit moeten stellen omdat ik gewoon niet durfde.
Gelukkig ging het daarna steeds beter met behulp van wat Oxazepam.

De laatste 2 keer ging ik heel relaxt naar het ziekenhuis. Ik voelde me een echte ervaringsdeskundige, en dat ben ik natuurlijk ook na zoveel scans. Ik zou het liefst de zenuwachtige mensen in de wachtkamer toe willen spreken en ze willen vertellen dat het écht meevalt en ze wat tips willen geven. Dat doe je dan niet, maar toch…

Dit keer was het anders. Al een week lang dacht ik dat mijn geluk nu echt voorbij was en dat er slecht nieuws aan zat te komen. Tranen met tuiten, elke avond weer. Met als dieptepunt afgelopen weekend. Gelukkig afgewisseld met ook hele leuke dingen. Mijn dochters eerste échte carnaval die ze met haar papa beleefde. Ik genoot mee van de foto’s en de verhalen achteraf, zo leuk! Maar dan vroeg ze me “mama, ik wil dat je ook meegaat naar carnaval!” en dan kwamen de tranen weer. Want hoe leg ik haar uit dat ik echt wel wil maar niet kán? De herrie, de mensen, het is veel te overweldigend voor me, hoe graag ik haar ook zou willen zien dansen op de muziek en plezier wil zien hebben. Mijn hart breekt van zulke dingen…

Vandaag was het eindelijk zo ver. Ik werd verbazend relaxt wakker en eigenlijk ging ik heel rustig naar het ziekenhuis. Ineens was mijn gevoel goed, het gaat goedkomen!
Een jonge gozer  kwam me halen, vroeg me of ik wist hoe alles werkte. “Ja joh, dit mijn 15^e keer!”
De muziek begint te schallen uit de koptelefoon, zogenaamd om de herrie van de MRI te verbloemen, al lukt dit natuurlijk nooit. Ik heb ‘voor de leuk’ eens een youtube filmpje opgezocht met het geluid dat je hoort. Zet je geluid flink hard, en dan snap je wat ik bedoel:

Toen de muziek dus. Jonge gozer, hij vroeg me wat voor muziek ik wilde horen. “Doe maar iets moderns”. Hij had hem echt veel te hard gezet (écht veel te hard). Ik werd bijna gek! Ik besloot geen alarm te slaan maar proberen te wennen aan de herrie. Lig je dan, in de MRI, en het lukte dus bíjna om de MRI herrie niet meer te horen. Onder het genot van dit nummer. Ik doop hem om tot nummer van de dag.

Helemaal shaky maar super vrolijk stapte ik de scan uit, balend dat het al voorbij was. En voordat ik het wist zat ik bij de neurochirurg om te horen dat “alles weer OK is”.

Dit keer geen 6 maanden tot de volgende scan, maar we gaan over naar 8 maanden. De chirurg heeft er vertrouwen in, ikke dan ook maar!

Reacties