En dan ineens donder je naar beneden en weet je niet meer hoe je omhoog moet klimmen…
Maandenlang leek het goed te gaan. We konden goed onze weg vinden, hadden het redelijk goed voor elkaar. Ik deed steeds een beetje meer, sportte braaf 2x in de week, M. deed dat ook en er leek zelfs een stijgende lijn in mijn energiepeil te zitten. Met de zomer op komst zou alles alleen maar beter worden, ik had er zin in! Mijn rijbewijs was aangevraagd (en heb ik inmiddels), hoera!
En toen ineens donderde alles in elkaar…
Dat ik maar een beperkt reservepotje qua energie heb wist ik. Maar dat mijn wereldje zó zou instorten door iets rottigs als een ontstoken kies nadat ik notabene een hersenoperatie heb doorstaan, dáar was ik niet op voorbereid.
9 Weken geleden begon het en ik ben nu nog aan het opklauteren. Wekenlang liep ik rond met pijn, ik kreeg de ene behandeling na de andere. De pijn is nu gelukkig weg maar het heeft echt alle energie uit mijn lichaam weggezogen.
3 Weken geleden was het zo erg dat ik niet eens meer voor mijn dochter kon zorgen. Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen, vind het zó erg…
Schaamte. Ook al kan ik er niks aan doen. Schuldgevoel. Omdat ik niet de moeder kan zijn die ik zo graag voor haar zou willen zijn. Boosheid. Naar de mensen toe die het nog steeds niet snappen…
Na een weekje helemaal op mezelf hebben we ook 2 heerlijke weken gehad gelukkig. M. was thuis en we hebben veel van de zon genoten. Ik heb me weer even op kunnen laden en we hebben de derde verjaardag van onze dochter op een prachtige zonnige dag kunnen vieren, het was geweldig!
Nu weer bijkomen want ik ben er nog lang niet. Onze dochter is nu wederom voor een week uit logeren om mij weer wat rust te geven na afgelopen week en M. en ik zijn nu flink aan het brainstormen over hoe we hieruit moeten komen. Hoe kan ik weer op het punt komen van vóor de ellende met die kies…
Reacties
Ik weet eigenlijk niet of ik moet reageren. maar misschien is het toch wel fijn om te horen van een ander. Ik begrijp alles…..want ik heb zelf al ong.17 jaar een hersentumor, ook een laaggradig, die toch wel gegroeid is van 2 naar nu 4 cm. heb ondertussen een bestraling gehad om het stil te zetten en ik moet elke 6 mnd in de MRI. Ik weet dat het niet altijd meevalt, niemand ziet wat aan je, alhoewel mijn lopen slecht word, maar ik ben ook al 69 jaar.
Ik had nooit gedacht dat ik zo lang zou mogen leven. maar ik ben ook gauw moe moet ‘smiddags op bed en kan niet zo veel meer, maar ik woon nog wel alleen en op mezelf. heb wel hulp 2x in de week, maar kan ook nog autorijden.
ik vind het voor jullie heel erg, want ik had ook zoveel onbegrip van mijn kinderen, die dachten dat ik wel meer kon,ik kan jullie zo begrijpen. En jullie zijn een stuk jonger denk ik.
Ik wil jullie veel sterkte toewensen met alles, ook met het onbegrip, en ongeloof van anderen.
Veel rust en zegen van God gewenst, lieve groet van Dicky
Hallo Dicky, kijk dit geeft de mens weer moed!! Zelf heb ik deze tumor zo’n drie en half jaar, ben ineerste instantie geopereerd en nu blijf ik ook iedere 4maanden onder controle, De angst rond de mrri-controle en uitslag blijft natuurlijk altijd, maar als ik dan zo’n verhaal van jou lees geeft dat weer ontzsettend veel moed!!!
Nu ook weer de nieuwe plaatsing van D. over Nico Kaaij die er nog steeds is bied nieuwe kansen voor ons.
We hopen er maar steeds weer het beste van, op naar m’n nieuwe mri die staat gepland voor 29 november………..
Lieve groetjes,
Jacqueline
meisje meisje meisje……………..het valt allemaal niet mee! Ik weet er (tenslotte) helaas alles van. Ik kan het zelfs niet eens meer opbrengen op te gaan sporten en vind mezelf hierdoor al een loser…. En precies wat je nschrijft: wat moeten andere mensen wel niet denken, er is toch niks te zien aan ons?! Nu zijn we hier op vakantie en als ik 1 of 2 middagen niet ga rusten betaal ik meteen al tol. Het is gewoon zo’n kloteziekte…
Ik wens je heel veel sterkte toe lieverd en hoop dat je snel weer zelf voor je lieve dochtertje kunt gaan zorgen.
Lieve groet,
Jacqueline