Life is beautiful

2,5 Jaar geleden liet ik deze tattoo zetten. Alles ging toen zó lekker. Ik was lekker fit, het was een heerlijke lente, de MRI’s zagen er perfect uit. Ik besloot dat ik een teken op een zichtbare plek wilde dat mij eraan zou herinneren hoe mooi het leven is. Elk klein momentje, overal moet je van genieten. Het kan zomaar voorbij zijn…
Ik was blij met mijn eigen ontwerp, en impulsief als ik ben, moest het er meteen op. Dus ik fietste naar de stad, en ’s avonds zat ik trots op de bank.

Gaanderweg begon ik wel te beseffen dat hij wel érg in het zicht zat. Iedereen kijkt direct naar je arm. Maar so be it. Hij is gewoon mooi en dat vind ik nog steeds.

Begin dit jaar veranderde alles, en daardoor baalde ik steeds meer van de tattoo. Menigmaal heb ik er een dikke vette streep doorheen willen zetten. Of iets aan toe willen voegen. Ja het is mooi, maar niet altijd.

Sinds dat hij er is, ben ik menigmaal geprikt. Bloeprikken, infusen, ze móesten van mij altijd in mijn andere arm. Een gevoelsdingetje.

Gisteren, bij mijn eerste chemo infuus besloot ik om hem júist in die arm te laten zetten. 3 Kwartier lag ik daar aan die gifpomp, en ging mijn blik natuurlijk tig keer naar die arm. Door de tattoo besefte ik me.. Ja ik moet genieten, niet balen maar genieten!! Naast mij lag een vrouw die er veel slechter aan toe was dan ik. Ze lag er al vanaf 10 uur en het was 10 over 4. Wat is dan die 3 kwartier?

Reacties