PCV kuur 2 afgerond

Na elke 2 kuren krijg ik een MRI scan ter controle. Deze was gisteren.
Op zich niet heel erg veel om me druk om te maken, maar dat deed ik wel. Ik heb zó veel last van mijn trillende en weigerende duim dat ik echt bang was dat er iets gaande was in mijn hoofd en het tóch niet aan de Depakine lag zoals de neuroloog zei.
Ik heb om die angst ook echt niemand verteld dat de scan gisteren zou zijn. Iedereen leeft zo ontzettend (LIEF) met me mee, ik kon het even niet aan…

Uitslag scan: STABIEL!
Dus: TAART! 🙂

En toch zit het me niet lekker. We kregen weer een andere neuroloog die ik nog niet eerder gezien had. Mijn echte neuroloog zit in het Kempenhage. Dat gaat vooral over de epilepsie medicatie. Van chemo heeft zij geen verstand. Het is wel een ontzettend fijne vrouw, vandaar dat we daar graag willen blijven.

Maar voor uitslagen van scans moeten we dus echt in Tilburg zijn. En daar zijn maar 2 neurologen op mijn ‘vakgebied’. En het klikt bij beiden niet. Ik snap ze niet, er is geen humor, ze laten beiden andere beelden zien van de scan. Ze praten mijn taal gewoon niet.

De vorige keer zei nummer 1 dat de tumor iets geslonken leek te zijn. Dat was feest!
Nummer 2 ontkent dat nu. Nee hoor, de toestand is gewoon stabiel zoals we verwacht hadden.
Ook zei nummer 1 de vorige keer dat de ‘aankleuring’, wat dus de tumorcellen zijn, op een cm. of 4/5 op sommige plekken zaten, nu liet nummer 2 zien dat dat op 1 plek al 0,8 was. Slik.

Dus we gingen toch een beetje met een dubbel gevoel naar huis. Moeten we nu blij zijn of niet? Ja, het doel van dit hele proces was stabiel houden, maar toch een deceptie na het nieuws van nummer 1 de vorige keer.