10 jaar verder…

5

Aanstaande zaterdag is het 10 jaar geleden dat we hoorden dat ik waarschijnlijk een hersentumor had. In de maanden die volgden werd dit bevestigd. Wat stond ons leven op zijn kop, een baby in mijn buik en dan dit. Mijn eerste angst ging naar de 20 weken echo. Ik slikte immers medicatie sinds het moment dat ik die vreselijke epilepsie aanval kreeg.
De echo was goed en we gingen ons voorlopig op de baby richten. Voor die tijd heb ik niks durven kopen, maar nu ging ik los ?

Sinds de diagnose heb ik nooit meer gewerkt, mijn leven stond op zijn kop en de medicatie maakte mij moe, zo moe.
2 Jaar heeft het geduurd voor het UWV inzag dat werken voor mij niet meer mogelijk was. De ene dag ging het redelijk met me, de andere was ik kapot. Hoe kan een werkgever zo op je bouwen?

Inmiddels zijn we dus 10 jaar verder, 7 jaar ging het redelijk goed, de laatste 3 jaar waren heftig. Nieuwe aanvallen waardoor ik het vertrouwen in mijn lijf weer kwijt ben. Bestralingen, chemo. Het maakt je niet vrolijk. Komende weken heb ik weer wat controle bezoeken. Jullie horen van me. Ik kijk uit naar de warme appelflap maar op de 1 of andere manier ben ik zenuwachtiger dan anders.
Fingers crossed…