Nog 12 uur te gaan!

Een week geleden hikte ik er zo tegenaan, en nu sta ik al op het punt om naar huis te gaan…bizar. Morgenochtend om 10 uur komt M. me halen mits ik een beetje uitgerust uit de nacht kom. Vanavond ben ik voor het eerst in de rolstoel beneden in de hal en het restaurant geweest, een hele overwinning voor me.

Daar waar een ander het geen fluit kan schelen hoe hij eruit ziet en alleen maar enorm blij is dat er zoiets vreselijks uit zijn lijf is, raakt het mij wel enorm. Die confrontatie…blikken van mensen, ineens is je masker af en kun je geen mooi weer meer spelen. Ziek, dat ben je, en niet zo’n beetje ook. Je krijgt blikken vol medelijden, de combinatie – net moeder zijn en dan nu dit ook nog- wordt ook nog aangekaart…Allemaal ZO goed bedoeld, maar ik kan er gewoon zo slecht tegen…nu met het litteken zal ik die confrontaties vaker gaan krijgen, daar zie ik voor de komende tijd tegenop.
Gelukkig valt het litteken mee, de chirurg heeft goed rekening gehouden met mijn wensen. Er loopt een streep van zo’n 4 cm. breed en ik schat zo’n 15 cm. lang dwars over mijn hoofd, het is denk ik goed te bedekken met een sjaaltje. En dan maar hopen dat mijn haar een beetje snel groeit en ik snel weer ‘normaal’ ben.
Verder zal ik zeker een week of 6 uit de running zijn. Heel moe, slecht kunnen concentreren. Teveel dingen tegelijk gaat niet lukken, praten met een tv aan op de achtergrond bijvoorbeeld. Alles lekker traag en relaxt dus de komende tijd, en dan hopen dat het steeds een beetje beter gaat. We gaan ervoor!