Weer thuis!

Ik kan het gewoon niet geloven, maar ik ben alweer thuis!
Morgen is het pas een week gelden dat ik de OK in ging, en nu zit ik alweer thuis. Gisterochtend heb ik nog wel ernstig getwijfeld of het wel verstandig was om al te gaan, echt sterk voelde ik me nog niet. En ook heb ik nare dingen om me heen zien gebeuren waar ik erg van geschrokken ben. De jongen die dinsdagnacht naast me een epilepsie aanval kreeg, wilde hoe dan ook woensdagochtend naar huis, en ze lieten hem gaan….iedereen zag dat hij de afgelopen dagen veel te snel was opgekrabbelt, en zich zelf geen rust gunde, en dan krijgt hij zo’n waarschuwing, en laten ze hem gewoon gaan, onbegrijpelijk.
Om zo’n aanval van dichtbij mee te moeten maken is heel heftig, zeker omdat ik de verhalen van M. ken over hoe het destijds bij mij ging. Ineens zie je het levensecht gebeuren, zo dichtbij, en besef je dat dit elk moment ook met JOU kan gebeuren. Vrijdagmiddag toen we net hadden besproken dat ik de dag erna wel naar huis mocht als ik wilde werd hij terug binnengebracht. Bam. Terug bij af was hij.

Dus… ik ben dan wel thuis maar doe het heerlijk rustig aan, wil geen risico’s nemen. Aanstaande vrijdag moet ik terug om de hechtingen te laten verwijderen, en helaas krijg ik de uitslag pas maandag de 13e. Even spannend nog dus. Er is al wel een MRI scan gemaakt na de operatie, en ook al is die nog helemaal niet zo duidelijk net na zo’n operatie, de chirug was ook hier alweer zeer tevreden over.
Echte uitval is niet onstaan, ik merk wel dat ik de controle over mijn linkerhand soms een beetje kwijt ben. En teveel dingen tegelijk doen lukt me niet, ik moet echt 1 doe ding tegelijk doen en er niet teveel bij nadenken, ik ben lekker traag dus. Maar goed, dat is allemaal tijdelijk, het komt gewoon weer goed!

Ik red het momenteel niet om iedereen persoonlijk te bedanken / terug te schrijven, typen is gewoon zwaar vermoeiend voor me momenteel. Ik waardeer al die berichtjes echter wel enorm, super bedankt dus!!