Gedeelde smart

Om 6.45 gaat de wekker, veel te vroeg voor mij. Even snel eten, de honden uitlaten en op naar Tilburg.
De zoveelste scan.
De standaard vraag bij de ingang van de MRI: ‘Heeft u al eens eerder een MRI scan gehad?’
Normaal gaan ze me dan alsnog vertellen dat ik alles van ijzer/metaal uit moet doen.
Ik zeg ‘ja veel te vaak’.
‘Oh, dan weet u hoe het werkt!’

Even later mag ik binnenkomen. Tijdens de toediening van contrastvloeistof zegt ze ‘doet u uw ringen nog even uit alstublieft?’
Oh wat stom, voor de eerste keer vergeten.

In de MRI spookt het zoals altijd door mijn hoofd, wat als het nu niet goed is?
Benauwd, denk aan wat anders, luister naar de muziek..

Na een minuut of 20 haalt ze mij eruit. Ze kijkt me aan en ik denk, zij weet het al. Hoe kijkt ze? Vol medelijden of kijkt ze altijd zo?

Hup, alles weer aandoen en de gang op, Menno uit de wachtkamer en op naar het restaurant. We moeten nog een uur wachten voor de uitslag bij de neuroloog.

Menno gaat op de gang naar de wc en ik zie een jonge vrouw aan komen lopen met haar man, ze heeft een hoofddoekje op. Mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat ík dat doekje droeg.
Van de andere kant komt er een man aan die zijn vrouw voortduwt in een rolstoel richting oncologie, ze is te moe om dat eind te lopen. Misschien hebben ze ook wel een afspraak bij Dr. Beerenpoot. Lachen om zijn naam, maar oh wat een aardige man was dat. En wat een tranen heb ik daar gelaten toen ik echt helemaal op was en mijn bloedwaarden maar bleven dalen waardoor het chemotraject na 4 keer geen doorgang meer kon vinden.

Ik kijk voor me en lees bovenstaande tekst.

Pijn. Ja het is waar. Ik ben inmiddels bijna op elke afdeling geweest. Overal op de gang zie ik mensen lopen en ik leef met ze mee. Ik heb zoveel meegemaakt met dat lijf van mij, ik kan er een boek over schrijven.

De een komt net bij de MDL arts vandaan, de ander wordt in een ziekenhuisbed voorbij gereden richting de röntgenafdeling, boven op de 4e etage word er geopereerd.
Iedereen heeft zijn eigen ellende en ik ben er een van. Het 1 is niet erger dan het ander, het is je eigen kwaal wat op dit moment het ergste is.

Die arme vrouw met haar hoofddoekje, ze is bijna bij de uitgang. Ze zit nog middenin het proces waar ik in zat. Ik kijk haar aan en krijg een traan in mijn ogen.

Op naar boven. Ironisch genoeg loopt daar ineens Dr. Beerenpoot. Hij kijkt me even aan maar kan me denk ik niet meer plaatsen. Goed teken, het is alweer 5 jaar geleden.

Allemaal oude wachtende mensen om ons heen, wat ben ik dan jong. Zou ik hier op hun leeftijd ook nog zitten?

De onbekende neuroloog roept ons binnen en begint wat vragen te stellen.
‘Wie heb je meegenomen?’
Dit is mijn man.
‘Ah ok, je weet het maar nooit hé’
‘Nou ik ben de vervangende neuroloog, bla bla bla’.

Kom op met die uitslag!

Na wat geneuzel zegt hij eindelijk wijzend op het scherm ‘kijk, hij ziet er hetzelfde uit als afgelopen keer!

Tjeezus. Had je dat niet meteen kunnen zeggen?