Het karretje
Vanochtend vroeg op, na een half jaar weer eens een ritje Tilburg, weer tijd voor een MRI.
Dit keer scheurt Menno me in een rolstoel het ziekenhuis door naar Radiologie. Nu ik al bijna een half jaar met die verd*mde K.spier zit is het tijd voor actie. Gisteren vertelde de huisarts me om toch ècht rust te houden en niet door te lopen totdat ik pijn krijg, dit kan zo nog wel een half jaar duren.
Op tijd stoppen betekent momenteel zo’n 300 meter lopen. Hoe dan? De fut is er nu wel uit.
Conditie: nul.
Menno opperde deze week iets.
‘Schat, als je nou eens niet je energie hoefde te steken in het vervoer naar de plek waar je wilt, dan zou je zóveel meer kunnen!’
‘Tja…maar hoe dan?’
‘Een scootmobiel’
Hij zei het echt. WTF?
Niet. Never. Nooit. Niet.
Iedereen kijkt je aan, all over in de picture. Zielig, geestelijk misschien ook wel in de war etc. etc.
Met Kyra heb ik er smakelijk om gelachen en lopen dollen. ‘Oh! Dan kan de hond ook mee! Zie je het al voor je? Toet toet!
“Papa is gek’
En dan ga je er weer over nadenken…
Misschien heeft hij wel gelijk. Lopen kost me zóveel energie. En nu met die blessure kom ik helemaal nergens. Maar dat is tijdelijk. ‘Ja maar schat, je blijft voor altijd kampen met een groot energietekort’
Hmmpff
Een rolstoel dan? Voor als we ècht een eind weggaan. Dagje shoppen zoals laatst, toen ik wel opgeveegd kon worden.
IKEA, Intratuin. Hmm..
Nou ja, misschien.
Zojuist in het ziekenhuis zat ik erin. We hebben zelfs even eea geïnformeerd bij de hulpmiddelen winkel (heet dat zo?) die in het ETZ zit.
Lenen, aanschaffen? Je krijgt zelfs een bijdrage van de gemeente.
Afijn, binnenkort zullen we waarschijnlijk zo’n ding in huis hebben. Opgevouwen. Weggestopt.
Goed, weer hup in het karretje en op naar afdeling Neurologie, wachtruimte D.
Wachten op de uitslag.
Achter ons parkeert er een vrouw een rolstoel met een oude man erin. Ze krijgen een bekertje water en ze wensen ze veel sterkte.
Hmm…krijgen wij nooit.
De man begint over ondergoed dat hij niet bij heeft.
Bellen? Moet er gebeld worden?
‘Misschien wel’ zegt de vrouw.
Ik speel intussen rustig mijn spelletje door op m’n telefoon.
‘Papa heeft een hersentumor’ klinkt er ineens vrij hard huilend achter me. Ik krijg rillingen. Menno kijkt me aan.
Shit.
DE herinnering
Angst
Herkenning
Och Jezus, ik krijg tranen in m’n ogen. Plaatsvervangend medelijden. En angst voor wat voor mededeling ík zometeen krijg.
Een ruimte verder zie ik 2 mensen een kamer uitkomen. Ze vliegen elkaar in de armen. Ook slecht nieuws. Shit!
Wachten…wachten…
Ik word geroepen.
Bij mij gaat het gelukkig anders.
‘We zien wederom geen verkleuringen t.o.v. de vorige scan mevrouw!’.
Na de deur dichtgedaan te hebben stap ik weer terug in dat ozo handige karretje, racend naar buiten met een big smile 😊