Moe moe moe
De artsen vinden het allemaal niet raar, die vermoeidheid. “Het hoort erbij”. Het is jammer dat je dit soort dingen niet kunt toeschrijven op 1 duidelijk iets. Het is allemaal gewoon vaag. Ik wijk niet af in de verhalen van lotgenoten merk ik, maar dat zijn allemaal heel verschillende gevallen. Niemand is te vergelijken eigenlijk. Iedereen gebruikt andere medicijnen en er zijn zo ontzettend veel soorten tumoren, plaatsen in het hoofd waar ze zitten, ik heb nog niemand gevonden met hetzelfde als wat ik heb. Globaal gezien brengen hoofdoperaties op zich al heel veel vermoeidheid en andere problemen met zich mee.
Bij medicatie voor epilepsie is het heel duidelijk dat deze kunnen zorgen voor extreme vermoeidheid. Dit kan tijdelijk zijn, maar helaas ook blijvend. Je kunt op den duur andere medicatie gaan proberen om te kijken of het minder wordt maar eigenlijk hebben ze allemaal wel een beetje die bijwerking. De 1 erger dan de ander en bij de ene patiënt is het ook erger dan bij de andere. Bij mij zijn het nu zoveel dingen bij elkaar die voor die vermoeidheid kunnen zorgen. Medicijnen en herstel van de operatie waar gewoon 3 maanden tot een jaar voor staat. Daarbij is het psychisch momenteel heel erg zwaar. De periode voor de operatie was dit veel minder. Ook dit is een herkenbaar iets bij kankerpatiënten hoor en lees ik op heel veel plaatsen. De geestelijke kant is bij de meesten zwaarder dan het lichamelijke. Ik zie de operatie nu echt als een ‘handeling’, en pas nu komt het echte besef wat er is gebeurd, hoe mijn toekomst eruit ziet, de onzekerheid, en alle beperkingen die erbij horen waar je niet op berekend was. Die waren er voor de operatie ook al wel maar lang niet zo heftig als nu. Mijn nieuwe medicijnen wakkeren ook veel nare gedachten aan, depressiviteit. Je komt een beetje in een cirkeltje “wat is het belangrijkste?”. Somber zijn maar aanvalsvrij. Of af en toe een aanval en juist weer wat vrolijker. Dan kies ik voor nu maar voor aanvalsvrij, die aanvallen putten me nu zo ongelofelijk veel uit en zorgen voor angst wat me ook weer veel energie kost.
Voor nu hoop ik heel erg dat die extreme vermoeidheid ophoudt als ik een maandje of zo op de nieuwe medicijnen zit (pas deze week zit ik op de juiste dosering, het moest opgebouwd worden). Dit is vaak zo dus daar duim ik voor.