Sporten!
“Ja maar, het is zo lastig, zwemmen doe ik graag maar dit kan niet i.v.m. de epilepsie. Fitness vond ik altijd heel fijn, maar dat zit niet om de hoek, ik moet er met de auto heen, en ik mag niet autorijden.”
*maar dat zit niet om de hoek*
Dus wel!
Letterlijk, om de hoek, 2 minuten lopen en je bent er. Er zit gewoon een fitnesschool om de hoek!
We wonen hier al jaren maar nooit is het tot me doorgedrongen. Of nou ja, eigenlijk wel, maar het zag er maar een beetje ‘zo zo’ uit. Een paar versleten panden naast elkaar, niet het aantrekkelijkste stukje wijk. Kort geleden veranderde de naam, het logo op het pand, en ineens werd onze aandacht er naartoe getrokken. M. is eerst een kijkje gaan nemen. Hij was redelijk enthousiast. Ook voor hem zou sporten geen verkeerde optie zijn. De stress van het afgelopen jaar gaat ook hem niet in de koude kleren zitten, zijn rug is er regelmatig de dupe van.
Hij zag het wel zitten en was erg benieuwd naar wat ik er van vond. Ik ben namelijk niet altijd de makkelijkste. Ik ben óf razend enthousiast of het is totaal niks. Qua sportschool ben ik luxe gewend. Zonnebankje na het sporten, even het zwembad induiken, sauna’tje pakken, en het moet vooral een flitsende bar hebben waar ik op mijn gemak een lekker kopje koffie kan drinken. Deze sportschool heeft niks van dit alles. Gewoon, apparaten, trainen, dat is het.
Maandagavond zouden we samen even een kijkje gaan nemen.
Verrassend als ik ben, heb ik de stoute schoenen sportschoenen ’s ochtends al aangetrokken en vertrok ik vol goede moed naar ‘om de hoek’.
Deur open, meteen een hoge trap op te gaan. Boven aangekomen wacht mij een bar met daarachter een opgepimpt Michelin mannetje. Hij is wat ouder, maar heeft een kapsel van een jongen van 30 met bijbehorend strak geschoren baardje. Ringetjes in zijn oren, piercing in zijn kin. Hij houdt ook van een zonnebankje, dat is wel duidelijk. Zijn strakke shirt met abnormaal grote v-hals laat duidelijk zien dat hij hier Heel Veel is. Trots vertelt hij mij dat zijn hart bij dit vak ligt en zelfs jaren geleden aan wedstrijden heeft meegedaan. Dat geloof ik meteen.
Hij vertelt me dat hij een behoorlijke fanatiekeling is. Hij ziet het liefst mensen in zijn sportschool die er ook helemaal voor gaan. Mensen met een lastige blessure die hij d.m.v. een goed trainingsschema er weer bovenop helpt. Mensen met een bepaald doel voor ogen, een x percentage aan vet willen verliezen, of natuurlijk spiermassa kweken, dat vindt hij vast het leukste.
Ik vertel hem dat ik dat graag weer wil worden. Ooit was ik ook zo’n fanatiekeling. Toen ging ik 3x in de week sporten, verloor gemiddeld 2 kilo per week door het aanvullende dieet dat ik erbij deed, in 3 maanden tijd werd ik een totaal ander mens. De kick die je krijgt als je 3 kwartier op de crosstrainer staat, ja dat weet ik nog wel, heerlijk. Nier meer kunnen stoppen, gewoon verslaafd raken. Het was geweldig! Ik voelde me elke week beter, keek graag in de spiegel en was zó ontzettend trots op mezelf. Zou me dit ooit weer lukken?
Mij aftastend op waar bij mij zijn uitdaging ligt komt hij al snel op voeding uit. Ja, dat zit er dik in. Alle stress vreet mij niet op, maar ik vreet alle kasten leeg. Daar zit inderdaad nog een leuke uitdaging in voor je, maar niet nu. Voor nu ben ik blij dat ik de trap ben opgeklommen. Zelf de sportschool heb opgezocht. Ik bén er en dat is voor nu het belangrijkste!
Reacties
Groetjes, Danielle