De dip is terug
Helaas, het was te mooi om waar te zijn, maar nu na anderhalve week bijna alleen maar geslapen te hebben moet ik toch echt concluderen dat het na de start van de antidepressiva niet alleen maar een stijgende lijn is. Het is een paar weken erg goed met me gegaan en ik dacht nu echt dat het zo wel zou blijven (met hier en daar heus nog wel een dipje) maar ik had niet verwacht dat het weer zo beroerd zou worden.
Tegenvaller.
Ondanks dat kan ik er nu wel beter mee omgaan. Het is zo en ik kan er niks aan doen. Ik ben heel blij dat het geestelijk in elk geval wél een stuk beter met me gaat, dat is echt heel erg fijn. Een tijdje terug schreef ik hier dat ik absoluut niet depressief was, maar teruggekeken naar hoe ik me toen voelde en hoe het nu is, was dat toch wel degelijk aan de orde. Ik voelde het niet zo, dacht dat je -bij wijze van- zelfmoordneigingen moest hebben en echt helemaal in een zwart gat moest zitten om te kunnen zeggen dat je depressief bent. Dat had ik niet. En daarom dacht ik dat ik dat niet was. Psycholoog en psychiater bevestigden mij onlangs echter dat ik dat toch wel degelijk was.
Nou ja, nu dus niet meer, ik ben weer vrolijk!
Helaas wel moe dus, ontzettend moe. Lichamelijk is het niet veel momenteel. Ik kan echt hele dagen slapen en als ik daar de gelegenheid toe heb doe ik het ook.
Gisteren was ik het zat, toen heb ik mijn spullen gepakt en ben gaan wandelen, even lekker tegendraads de stad in gelopen terwijl mijn lijf schreeuwde “niet doen!”.
Achteraf gezien was het wel lekker, wel weer doodmoe ’s avonds, maar op het moment zelf voelde het goed.
Vandaag weer een bed en bankhangdag en morgen misschien weer lekker tegendraads doen. Misschien is dat de oplossing.
Reacties
Lil, dat weer doet een hoop ja. Als het zo is ga ik een lekker weekend tegemoet!