F-MRI

In Utrecht gaan ze voor optimale veiligheid. Ik ben onderhand kind aan huis in de MRI ruimte dus ik weet normaliter precies wat ik wel en niet aan mag doen en wat handig is. Daar pas ik alles op aan zodat ik in het ziekenhuis meestal in 1 moeite door kan lopen naar de scan.
In Utrecht moet je echter een operatiebroek aan. Die staat echt heel charmant, groen, zo eentje met elastieken bij je enkels, je krijgt er nog net geen Crocs bij. En vervolgens moet je op een stip gaan staan en wordt je net als op Schiphol nog eens uitgebreid gescand in spreidstand met een apparaat om te kijken of je toch niet stiekem nog ergens iets van ijzer aan je lijf hebt hangen.
Heel goed hoor, daar niet van, maar ik voelde me toch een beetje een crimineel..

Dan de scan. Je moet op een smal bed gaan liggen, krijgt overal kussentjes om het je zo aangemaam mogelijk te maken. En dan denk je, “Hmm dit ligt best lekker, dit houd ik wel even vol”. En dan ineens komt er een masker over je hoofd heen waardoor je geen kant op kan, het lijkt de Terminator wel. Die wordt op slot geklikt. Nu zit je echt vast…
Ik krijg verschillende knoppen in mijn handen geduwd. Mag me niet bewegen dus van te voren even goed voelen waar ze liggen en waar ik wel in mag knijpen en waarin niet. Ook een alarmknop waarop ik moet drukken als ik in paniek raak. Dat is standaard. Er raken veel mensen in paniek in zo’n tunnel. Prettig is het niet nee.

Dan is het zover, er wordt altijd geadviseerd om je ogen dicht te doen als je de tunnel in geschoven wordt. Dat is niet voor niks. Je voelt het wringen bij je armen, er is geen overbodige ruimte om je heen, of ben ik echt zo dik? En als je er dan helemaal in ligt en per ongeluk je ogen open doet, dan zie je dat er boven het masker ook maar weinig speling zit. Je zit helemaal klem. Ik heb me er weleens een voorstelling van gemaakt dat het zo moet voelen als je in een lade ligt in een crematorium terwijl je nog niet dood bent. Nachtmerrie.
Gelukkig hebben ze tegenwoordig bij veel MRI scans spiegeltjes in de hoofdmaskers. Daarmee kun je de tunnel uitkijken, scheelt de helft aan benauwdheid.
Ik denk dat iedereen bij het lezen van dit stukje écht zin heeft om eens een MRI te ondergaan! Veel succes d’r mee, er zijn gelukkig pilletjes voor, het is dat je het maar weet 😉

Normaal gesproken duurt een MRI ongeveer 20 minuten. De mijne duurde bijna een uur, feest!
Gelukkig mocht ik ondertussen wat testjes uitvoeren, dat doodde de tijd een beetje.
Via een spiegeltje keek ik naar buiten, daar hing een beeldscherm. De eerste test bestond uit het bekijken van mijn denkgebied (excuses voor de artsen die dit lezen, ik schrijf het even op zoals ik het begrepen en beleefd heb 😉
Ik kreeg telkens een woord te zien waaraan ik een werkwoord moest koppelen. Niet hardop zeggen, maar denken.
Denk aan:
gras; maaien
schoen: lopen
Op de scan kan de onderzoeker vervolgens zien in welk gebied ik aan het denken ben en daardoor concluderen of dit op de juiste manier gaat.
Best wel spannend, want eigenlijk zit die arts dus mijn gedachten te lezen en ben ik bang mezelf af te leiden met een hoop onzin.
“Wat zal ik eens eten vanavond”.

Tussendoor komen er leestekens voorbij in snel tempo, en elke keer als er een sterretje verschijnt moet ik op een knop drukken.
Best wel makkelijk allemaal dus…

Bij de 2e test werden mijn reactievermogen en motoriek getest.
Verschillende kleuren, en bij de kleur groen moest ik heel driftig een bepaalde beweging met mijn vingers uitvoeren die ik tijdens en na de operatie wel honderden keren heb moeten doen.

Tussen de testen door kwamen de gebruikelijke MRI geluiden voorbij. Blokken van 5 minuten met Heel Veel Herrie. Zelfs met oordoppen in en een grote koptelefoon op zou je er nog hoofdpijn van krijgen.
Tussendoor wordt er nog een paar keer geroepen dat ik moet zorgen dat ik niet in slaap val, mijn hersenen moeten actief blijven. Nou, in slaap vallen gaat me echt niet lukken met al die herrie!

Na een uur zijn we klaar en mag ik uit de tunnel. Op naar het volgende deel van het onderzoek.
Allerlei neurologische testjes, gericht op de gebieden waarbij bij mij beschadigingen zouden zijn kunnen ontstaan tijdens de operatie. Variërend van IQ testen, tot simpele dingen als cijfers met een pen verbinden (snelheid) en woorden bedenken met een bepaalde letter (denken vanuit een bepaald hersengebied). Dit laatste was een beetje een probleem bij mij. Dit werd overigens voor de operatie ook al geconstateerd. Het is een stukje hersen dat dit aanstuurt dat dichtbij de tumor zat, de tumor kan dit beschadigd hebben. Ik merk het doordat ik soms moeilijk op bepaalde woorden kan komen, loop een beetje vast. Geen ernstig probleem, ik kan het zelfs trainen en het over laten nemen door een ander stukje hersen. Veel lezen de komende tijd en puzzelen! Voor de rest wat krachtmetingen en behendigheidsspelletjes. Eigenlijk erg leuk allemaal en absoluut niet moeilijk. Wel heel interessant wat zo’n onderzoeker hier dan allemaal uit af kan leiden.
Al met al was het een vermoeiende dag. Simpel, maar geestelijk erg vermoeiend.

Conclusie: Geen grote verschillen met de testen die net voor de operatie gedaan zijn, en dus geen beschadigingen door de operatie: Operatie geslaagd!

Reacties