Update april 2012
Na een lange stilte zal ik weer eens een update geven!
Weinig verbetering, maar zeker geen verslechtering, dus dat is goed! Ik zit echt lekker in mijn vel, heb de situatie nu echt volledig geaccepteerd. Nu na 2 jaar hebben we thuis alles goed op orde. Mijn moeder komt nog elke 2 weken voor een grote schoonmaak en onze dochter gaat met veel plezier een dag per week naar het kinderdagverblijf.
M. kan zijn werk uitoefenen zoals zijn werkgever van hem verlangd, hij hoeft weinig meer extra bij te springen. Hij werkt wel nog steeds maar 2 hele dagen en 3 halve. Zo kan hij op die middagen bijspringen om voor onze dochter te zorgen.
Drukte vermijd ik nog steeds. 1 Op 1 gesprekken gaan best goed, maar gesprekken met meerderen tegelijk of met veel achtergrond geluiden erbij vermoeien mij heel erg. Die ontwijk ik dan ook zoveel mogelijk.
Vermoeidheid blijft mijn hoofdklacht. Ik slaap nog elke middag zo’n 2 tot 3 uur.
We hebben een dochter die zich perfect aanpast aan de situatie. Zij slaapt van 20.00 tot gemiddeld 9.30 uur de volgende ochtend. En dan ’s middags dus nog een keer 2 tot 3 uur. Geweldig toch?!
Het suikervrije experiment heeft me uiteindelijk niet gebracht wat ik gehoopt had. Mijn energielevel is er niet duidelijk door veranderd. In zijn totaliteit gaat het sinds een maand of 2 wel weer wat beter maar ik denk meer dat dat meer aan het weer ligt. Het voorjaar doet mij altijd goed (wie niet ;). Het is fijn dat de zon weer lekker vaak schijnt!
Verder zijn we momenteel druk in de weer met de uitkeringsinstantie. De keuring heb ik inmiddels achter de rug en de uitslag hebben we 2 weken geleden ontvangen. Zowel wij als mijn werkgever + bedrijfsarts waren zeer verbaasd over de uitspraak.
De arts acht mij in staat voor het werken van 16 uur per week. We zijn er echt van geschrokken. Hoe kon hij tot dit oordeel komen met alle verklaringen van mijn behandelend artsen?
Vermoeidheid, het is een vaag iets wat je goed zou kunnen verzinnen. Dit vertelde de arts ons zelfs tijdens het gesprek, dat kwam wel hard aan. Aan komen rijden in een rolstoel was duidelijker geweest maar die heb ik (gelukkig) niet.
Mijn gezonde uitstraling is mijn pech denk ik. Dat is iets waar ik het de afgelopen 2 jaar heel moeilijk mee heb gehad. Hoe vaak vrienden ook zeiden dat ik het los moest laten, de situatie moest accepteren en me niet bezig moest houden met anderen “die misschien wel dachten dat ik het allemaal erger maakte dan het was”, ik kon het niet. Nu ben ik eindelijk zover dat ik me er niet meer druk over maak en dan krijg ik dit keihard voor mijn neus geslagen.
“Het is niet zichtbaar en niet tastbaar, dus ga ik er vanuit dat het er niet is, tot het tegendeel is bewezen”.
In de 2 jaar dat ik thuis zit is er geen enkel moment geweest waarop wij, of de bedrijfsarts aan reïntegratie hebben gedacht, laat staan gepraat. Het was gewoon niet mogelijk. Een half jaar geleden heb ik een tussentijdse keuring door de uitkeringsinstantie gehad. Een uur voor de afspraak werd ik gebeld met de mededeling dat ik echt niet langs hoefde te komen. De arts had mijn dossier gelezen en het was haar volledig duidelijk waarom ik niet kon werken. En nu na een half jaar met weinig tot geen verbetering zou ik ineens 16 uur kunnen werken?
Tja.
Nu moeten we bezwaar aan gaan tekenen, uit gaan zoeken hoe ik hier het beste uit kan komen. Zoals de beslissing nu staat zou ik -bij wijze van- a.s. maandag weer aan het werk moeten. 4 Dagen per week van 4 uur. Alleen de reis er naartoe zou al genoeg zijn om mij de rest van de dag op bed door te laten brengen….
Vanmiddag hebben we een gesprek gehad met mijn werkgever. Van hun kant uit zal er waarschijnlijk ook bezwaar aangemaakt gaan worden, dus dat is wel positief.
Hoe het verder gaat? Ik houd jullie op de hoogte!