Hoe het begon…

Hier volgt mijn verhaal, hoe het allemaal begon:

Vorig jaar oktober kreeg ik ’s nachts mijn eerste epilepsieaanval, ik was net 12 weken zwanger van mijn eerste kind.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en in de dagen die volgden kreeg ik verschillende onderzoeken.
De uitslag van de MRI scan bracht ons behoorlijk aan het schrikken. De neuroloog dacht aan een beroerte omdat er iets in mijn hersenen te zien was wat er niet hoorde te zitten. 100% zeker was hij hier nog niet over. Als het inderdaad een beroerte was geweest, dan zou de betreffende plek over een maand weg zijn op de MRI.

Er werd vrij nuchter gedaan “Kan gebeuren, ieder mens kan het een keer gehad hebben zonder dat hij het weet, bij jou ontdekken we het nu toevallig, verder niks aan de hand”.
Pas later drong het echt goed tot ons door, behoorlijk schrikken maar goed, we gaan weer verder. Wat er dan wel zou kunnen zitten als het geen beroerte was geweest, daar dachten wij vrij luchtig over, we verwachtten niets ernstigs.