Interview Nico Faaij
Deze week staat er in de Margriet (nr. 40 van 2013) een interview met de oprichters van de stichting STOPhersentumoren.nl, Nico Faaij en zijn vrouw Klaske.
Ze werden vijf jaar geleden geïnterviewd toen Nico (toen 38) net te horen had gekregen dat hij een hersentumor had en nog tussen de vijf en de tien jaar te leven zou hebben. Nu, na vijf jaar wordt hij weer opgezocht.
Het is mooi om te lezen hoe deze twee zich inzetten voor deze stichting. Ze zijn inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste geldverstrekkers voor hersentumoronderzoek in Nederland. Ze hebben al zeventien onderzoeken opgestart.
Naar omstandigheden gaat het goed met Nico. Nico werkt nog steeds. Halve dagen, alleen de ochtenden. De middagen slaapt hij. ’s Avonds gaat hij om 19.00 uur naar bed.
Nico heeft twee dochters. Hij beschrijft in het interview de lastige pakketten waarin kinderen je soms kunnen brengen. Grote herkenning voor mij.
“Ik heb lange tijd een baseballpet gedragen wanneer ik met de kinderen was. Als ik dan verdrietig werd, ging snel die pet voor mijn ogen. Zo zagen de kinderen mijn tranen niet.”
“In het begin dachten we dat Nico heel veel niet zou meemaken, de eerste stapjes van onze dochter bijvoorbeeld.”
Opmerkingen die hem raakten omdat hij dacht dat hij ze nooit mee zou maken; “Papa, als ik groter ben, wil ik met jou in de achtbaan”.
Afgelopen week werd me duidelijk dat onze dochter (3) sneller groot wordt dan ik dacht. Ze begint nu door te krijgen dat ik ‘anders’ ben dan andere moeders.
“Waarom werk jij niet mama?”
“Waarom moet ik naar het kinderdagverblijf mama, jij bent toch gewoon thuis?”
“Waarom ga je nou alwéer slapen?”
Makkelijke vragen om te beantwoorden op zich. Maar op zo’n moment breekt mijn hart. Aan alle mensen van de hele wereld doe ik mijn complete verhaal zonder moeite uit de doeken maar aan mijn dochter vind ik het zó moeilijk. Direct ben ik bang voor een donkere toekomst en stromen de tranen over mijn wangen.
Nou ja, lastig weekje gehad dus. Ik hoop dat het mij net als Nico beetje bij beetje steeds makkelijker afgaat want dat is waar het verhaal zo’n beetje over gaat.
Kom je het blad tegen in de winkel; kopen!
Reacties
Hoi Cerannie, Ik snap je angsten helemaal. Wat lastig dat je er helemaal alleen voor staat, vreselijk lijkt me dat. Ik wens je alle goeds voor de toekomst! Veel liefs, Danielle
Ik snap helemaal hoe je voelt. Mijn zoon is 3 en ik krijg die vragen ook van hem. Gelukkig slaapt hij nog af en toe s`middags dus kan ik mooi met hem mee doen. Ik werk nog wel maar is erg vermoeiend en als ik thuis ben ben ik ook bek af. Maar ja ik ben een alleenstaande moeder dus ik moet alles wel alleen doen helaas. Maar ik krijg wel het gevoel dat me zoon het nu accepteerd en minder vraagt. Hij weet dat zijn mama veel slaap en hij zegt ook is niet erg mama. Het is ook zo schatje en echt een goede reden om nog verder te gaan. Hij houd me echt op de been, maar daar en tegen ben ik soms wel bang voor de toekomst en hoop ik dat ik in zijn leven mag blijven tot hij volwassen is en voor zich zelf kan zorgen. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken maar ja toch heb je af en toe van die momenten. Maar ja niemand kan in de toekomst kijken he. Ik zal zeker even in de winkel kijken voor dat blad en dan ga ik hem zeker kopen.