Hyperventilatie

Nederland heeft meer dan 16 miljoen inwoners, ongeveer 6,4 procent van de mensen heeft last van hyperventilatie. Dit betekent dat meer dan een miljoen Nederlanders hyperventileert.

Bij Hyperventilatie denken de meeste mensen aan paniekaanvallen, flauwvallen en blazen in plastic zakjes. Dit zijn symptomen van acute hyperventilatie. Dit is tevens de bekendste vorm van Hyperventilatie. Logisch, want deze vorm is zichtbaar voor mensen.

Toch is er een andere vorm van hyperventilatie die vele malen vaker voorkomt, chronische hyperventilatie. Deze vorm is veel minder bekend bij het grote publiek. Sinds enkele maanden ben ik de “trotse” bezitter van deze vorm.

Het lichaam van mensen met chronische hyperventilatie ontwikkelt makkelijk angsten. Heb je een angst ontwikkeld dan is het voor de medische wereld noodzaak snel hulp te bieden voordat de angst te diep zit. Als de angst vervolgens diep zit kan het lichaam totaal niet meer ontspannen en dan is het een lange weg terug.
Vele angsten/fobieën kunnen worden ontwikkeld:

-Hypochondrie (ziektevrees)
-Angst om naar buiten te gaan, agorafobie
-Angst om te gaan slapen
-Angst om te stikken
-Angst om je emoties te laten zien of geblokkeerd zijn
-Angst om flauw te vallen
-Angst om letterlijk dood te gaan, voortijdig

Dit zijn er nog maar een paar die je kan ontwikkelen. Zo zijn er nog tientallen angsten/fobieën die allemaal lichamelijke reacties geven.

Bij mij is het ontstaan na mijn tweede epilepsieaanval. Na de operatie had ik verwacht er vanaf te zijn. Ineens bleek dit niet zo te zijn, mijn lichaam liet me in de steek.
Hyperventilatie is ook typisch iets dat zich uit bij mensen met veel stress, tegenslag op tegenslag. Door een kleine druppel kan de emmer ineens overlopen, soms is een kleine gebeurtenis na een hele berg grote gebeurtenissen genoeg om dit aan te wakkeren.
Mijn eerste 2 epilepsieaanvallen heb ik niet bewust meegemaakt, het gebeurde tijdens mijn slaap. De derde aanval overkwam me op klaarlichte dag in een volle horecagelegenheid. Dit heeft een behoorlijke impact op me. Mijn angst voor een vierde aanval is heel groot.
Het begin van een epilepsieaanval voelt exact hetzelfde als hyperventilatie voor mij, daardoor word ik constant herinnnerd aan epilepsie. Constant de angst “oh, daar ga ik weer”. Met hyperventilatie wakker je epilepsie ook nog eens aan, de angst wordt nog groter, nog meer hyperventilatie, en ga zo maar door.
Heb je weleens gehoord van een vicieuze cirkel? Dit is er een.

Om rustiger te worden, tijdelijk van de klachten af te komen, zijn er medicijnen. Deze kun je nemen om even helemaal tot rust te komen, even een nacht lekker bij te slapen of door ze in te nemen op momenten dat je doelbewust je grenzen even wilt overschrijden.
Fijn dat ze er zijn, maar om van de klachten af te komen moet je uitzoeken waar het probleem door is ontstaan, en hoe je dit op kunt lossen. De Hyperventilatie is ontstaan uit angst voor een nieuwe epilepsieaanval. Deze nieuwe aanval kan niet uitgesloten worden, de kans blijft aanwezig dat het gebeurd.
Waarom ben ik er zo bang voor? Je wordt overvallen, van de ene op de andere seconde ben je de totale controle kwijt over je lichaam. Je valt, met dat wat je op dat moment in je handen hebt. Je valt, op die plek waar je je momenteel bevindt. Dit kan op de bank zijn, maar ook in een volle straat met mensen. Ben ik op dat moment alleen, of lopen er tig mensen om me heen die me wel op zullen vangen?
En dan, daar lig je dan. Als je geluk hebt lopen er mensen in je buurt die weten hoe ze moeten handelen, blijven ze rustig, houden ze anderen op afstand en bellen ze snel een ambulance. Als je pech hebt, schiet er niemand te hulp omdat er niemand is. Ben ik alleen, dan zal het wel goed komen, maar heb ik mijn dochter op dat moment bijvoorbeeld bij me, wat gebeurd er dan met haar? Ligt ze lekker in haar kinderwagen te slapen, of staat ze schuin op de stoep met de wagen en rijdt ze zo met kinderwagen en al de weg op?
Dit zijn de angsten die hele dagen door mijn hoofd vliegen. Vooral op momenten dat ik alleen ben, komen ze gezellig voorbij. ’s Morgens als mijn vriend naar zijn werk vertrekt, de voordeur achter zich dichttrekt, lig ik klaarwakker in bed en slaat de angst me om het lijf. Paniek, ‘wat als nu….’.

De hyperventilatie uit zich bij mij in het samentrekken van mijn handen en voeten, als het ware elektrische schokken. Mijn hart bonkt van het ene op het andere moment mijn borstkas uit, ik krijg het bloedheet. Dit gaat allemaal zo snel, al deze dingen komen tegelijkertijd in een paar seconden tijd en direct wordt ik zo licht in mijn hoofd dat ik denk te gaan flauwvallen. Het overkomt me niet zo snel als ik M. bij me heb. Hij kan voor me zorgen als er wat gebeurd, weet wat hij moet doen, ik ben niet alleen. De ‘hang’ naar zijn aanwezigheid wordt hierdoor wel groter en groter, niet zo handig.
Vooral als ik alleen ben, of in een drukke omgeving ben met veel vreemde mensen bij me in de buurt heb ik er last van. Of juist die momenten dat ik alleen thuis ben met mijn dochter, momenten dat ik de verantwoordelijkheid heb en dondersgoed weet dat er nu niemand is die me kan helpen.

Op dit moment is het vooral praten, praten en nog eens praten met mensen die er verstand van hebben (bijvoorbeeld de psycholoog). Ademhalingsoefeningen, manieren vinden om te ontspannen. Nooit heb ik open gestaan voor spirituele toestanden, nu ontkom ik er niet aan en snap ik pas wat sommige mensen me al jaren duidelijk wilden maken (dank je Yolanda 😉 Ik richt me op meditatie, zoveel als ik kan. Je hoofd leegmaken van gedachten. Zonder gedachten geen nare gedachten en dus geen angst.
Ik heb hulpmiddelen aangeschaft die me meer zekerheid bieden. Dat personenalarm, een plaatje om mijn nek als ik alleen op pad ga zodat mensen weten wat ik heb en wat ze moeten doen. Door de heftige problemen die het me brengt ben ik bereid om heel ver te gaan, zover als nodig is om hier vanaf te komen.

Nee, hyperventilatie is niet alleen maar in een zakje blazen…

Reacties