EMDR afsluiting van een periode
Ik wandel door het ziekenhuis.
Een keer zonder tranen.
Ik voel me opgelucht.
Bijna altijd heb ik het warm in het ziekenhuis maar nu is het lekker fris, aangenaam. Misschien wel omdat ik luchtig gekleed ben, maar toch…
Ik loop langs de Plastische Chirurgie. Daar waar ik ooit voor een operatie aan mijn oren kwam.
Een ‘halte’ verder is de gipskamer. Ik zeg “hoi” tegen de jongen die mijn voet jaren geleden in het gips zette en ik lach.
…
Het hoekje waar we onze dochter ooit verschoonden toen ze net geboren was en ik weer eens in het ziekenhuis moest zijn. Zo raar dat daar nergens een fatsoenlijk hokje voor was.
…
Onderweg zie ik nog wat bekende verpleegsters lopen, geen idee van welke afdeling ze zijn, maar ik heb ze eerder gezien.
…
Verder lopen. Het restaurant. Daar waar we ooit een kopje koffie haalden toen ik een week was opgenomen op Neurologie vanwege (wat ze toen nog dachten) een beroerte. Iedereen lag op een kamer met meerdere mensen, maar ik lag alleen. ‘Ik had al genoeg te verwerken’. Ik snapte er niks van, zó erg was het toch niet?
…
Ik kijk omhoog, de KNO afdeling. Mijn keelamandelen. 2 Dagen voor in het ziekenhuis gelegen, wat deed het pijn!
…
Bloedprikken, man wat ben ik hier vaak geweest.
Van de afdeling psychologie loop ik naar buiten in het voor mij zo bekende ziekenhuis.
Ik voel me opgelucht.
Alsof ik hier klaar ben. Ook al weet ik dat ik er a.s. vrijdag weer ben voor een afspraak bij de neuroloog. Toch voelt het als een afsluiting.
Vandaag tijdens mijn laatste EMDR sessie vloog de hele film aan me voorbij. Van opname in oktober 2009 tot nu. Wat ik allemaal voor mijn kiezen heb gehad. De angsten die ik voelde, de tranen, de woede. Het gevoel van in de steek gelaten worden, ik leg me erbij neer.
Ik ben sterk en ik kan het aan. Ik heb het al gedaan, het moet alleen nog afgesloten worden. Dat doe ik nu voor mijn gevoel.
De tijd zal het uitwijzen of het me ook gelukt is maar voor nu is het goed.