Neuropsychologisch onderzoek
Op verzoek van mijn uitkeringsinstatie kreeg ik vandaag een neuropsychologisch onderzoek. Met behulp van dit onderzoek kan men bekijken hoe de hersenen functioneren. En vooral, vaststellen welke gevolgen mijn hersenbeschadiging heeft voor mijn dagelijks leven.
In eerste instantie was ik een beetje huiverig om hieraan mee te werken. Maar nadat ik me er goed in verdiept had, vond ik het ook enorm interessant.
Na deze test zou immers blijken in hoeverre mijn hersenen echt beschadigd zijn door de operatie. En eindelijk zal ik zwart op wit krijgen wat mijn klachten zijn.
Vermoeidheid blijft mijn hoofdklacht wat mijn leven ernstig beperkt, en vermoeidheid is nou juist iets wat je niet aan de buitenkant kunt zien. Mensen moeten me maar geloven, ze weten nooit of ik de waarheid spreek.
Zo ook de uitkeringsinstantie. Hard maar waar.
De arts die mij te woord stond tijdens de hoorzitting van de uitkeringsinstantie (zover zijn we dus al inmiddels) waarschuwde me wel dat de test ook heel zwaar en confronterend zou kunnen zijn. Nou ja, ‘wat moet dat moet’ dacht ik. En ach, ik ben inmiddels aardig aan mijn klachten gewend, ik weet dat ze er zijn. Dus waarom zou ik bang zijn voor de uitslag?
Inmiddels snap ik wat hij bedoelde.
De eerste helft ging vrij makkelijk al merkte ik dat ik sommige (in mijn ogen) simpele dingen lang niet zo goed kon als vroeger. Na een korte pauze nam ik plaats voor deel 2, en tijdens 1 van de oefeningen realiseerde ik me ineens hoe slecht het met me gesteld was. Iets wat zo simpel leek kreeg ik met moeite mijn mond uit. De tranen stroomden over mijn wangen en ik moest echt even op adem komen. De assistente die mij hielp wist ook niet zo goed wat te doen.
Doodmoe ging ik naar huis. Ik heb in de auto flink zitten janken en geen woord tegen M. gezegd, op was ik.
Alles komt weer voorbij. De hele film. Alle dingen die je niet meer kunt vliegen voorbij. Ineens besef je weer dat je niet dÃe echtgenote bent die je eigenlijk zou willen zijn of vooral, waar M. destijds verkering mee kreeg, waar hij voor koos. Dat is het hardste. Het verdriet om een ander. De beperkte echtgenote en de zwakke moeder zijn die niet alles met haar kind kan doen zoals ze het eigenlijk zou willen…
17 augustus krijg ik de uitslag van de testen en nog een gesprek. Aan de hand daarvan wordt een rapport opgesteld wat eind augustus klaar zal zijn. We wachten af…
*Edit*
Na een goed gesprek en de ernstigste tranen weer weggeveegd te hebben realiseer ik me dat het bovenstaande wel hard geschreven is. En ook wil ik echt nog even zeggen dat het me de laatste tijd heel erg goed afgaat om positief te denken. Ik heb er vrede mee, echt. De meeste momenten dan 😉 Op dagen zoals deze word je weer even keihard geconfronteerd met alles en lukt het je soms even niet om opgewekt te blijven.
Huilen lucht op! Moet een mens vaker doen 😉