De ‘Nabehandeling’

Afgelopen dinsdag gingen we naar Tilburg voor de meest spannende MRI sinds jaren. Het was geen pretje en dat is een understatement.
Halverwege de scan krijg ik het zo Spaans benauwd dat ik denk dat mijn hart het zal begeven. Flitsen vliegen voorbij van alles wat me de afgelopen jaren overkomen is, wat me nog te wachten staat. Tranen die ik niet meer tegen kan houden. Maar toch stokstijf blijven liggen omdat ik weet, als ik nu op de noodknop duw moet ik nog een keer, wéér 20 minuten. Vreselijk. Als hij klaar is weet ik niet hoe snel ik naar buiten moet rennen. De verpleegster schrikt van me. ‘Gaat het wel??’ ‘Ja laat me maar, ik wil hier gewoon weg.’
Naar buiten, waar mijn man op me zit te wachten. Hij ziet mijn tranen en schrikt. ‘Niet schrikken, gewoon spanning, ik weet nog niks’ en hij slaat zijn arm om me heen….

2 Dagen wachten en dan pas krijg ik de uitslag dit keer.

Donderdag 16 maart. Uitgerekend de dag waarop ik mijn vader herdenk. Precies 10 jaar geleden is hij overleden. Is het mijn ‘geluk’ dat dit verdriet naar de achtergrond verschuift door de spannende afspraak in het ziekenhuis, of is het andersom? Vreselijke dag..

Op naar boven, de wachtkamer waar op het oog gezonde mensen samenkomen met mensen met het befaamde hoefijzer litteken op hun hoofd. De eerste keren schrok ik ervan, wilde het niet zien en draaide mijn hoofd weg. Nu kijk ik gefascineerd naar de jongen tegenover me die ongeveer dezelfde leeftijd als ik zal hebben. Wat heeft hij dat gaaf gedaan. Gemillimeterd haar, maar rondom het litteken tot vooraan zijn hoofd alles kaal. Als het Nike teken. Het legt de nadruk er extra op. Wat zal het kleine litteken eronder zijn? Oh ja, van de drain natuurlijk die hij na de operatie nodig heeft gehad. Hij is net als mij, we hebben iets gemeen en ik zou hem haast willen high fiven. We did it!

Stuk voor stuk komen er mensen lachend de kamers van de chirurgen uit. ‘Veel goed nieuws vandaag!’ zeg ik tegen mijn man. En stiekem denk ik dat ergens het keerpunt moet komen. Wie zal het zijn?

We mogen binnenkomen. Nog voordat ik zit zegt de chirurg ‘geen verschil met de vorige scan hoor!’.
Huh? Wat zegt hij nu? Hij lacht. ‘Had je dit niet verwacht?’ Ik ben echt even van mijn stuk gebracht en laat hem verder praten.
De epilepsie aanvallen zijn niet gunstig. Het baart hem zorgen. De medicatie is inmiddels verhoogd, dat is goed, maar hij wil wel dat het goed blijft gaan, anders moet hij maatregelen gaan nemen,
‘Wat voor maatregelen?”
‘Nou dan denk ik aan een nabehandeling, zover is het nog niet, maar het is wel iets waar ik je langzaam op wil voorbereiden’.
Nabehandeling?
‘Veel mensen hebben epilepsie, maar in jouw geval heb ik de aanvallen liever niet. Ze brengen bij elke aanval schade aan, en elke aanval kan weer een nieuwe aanval aanwakkeren waardoor op een gegeven moment het hek van de dam is. Dat wil ik voorkomen. En dat kan bijvoorbeeld door een nabehandeling.’
Weer dat woord.
‘Maar wat verstaat u precies onder nabehandeling?’
‘Nou, dan denk ik aan chemo en bestraling, of misschien zelfs een nieuwe hersenoperatie om de onrustige cellen operatief te verwijderen.’
De kraan gaat weer open, tranen stromen over mijn wangen. Chemo?? Bestraling?? NEE!

Ergens weet je dat het ooit ter sprake zal komen. Maar nu? Nu het zo goed gaat? De tumor groeit onzichtbaar op de scan, zo traag. Daardoor hebben we ons stiekem ingesteld op nog heel veel jaren uitstel van ellende en nu ineens dit.

Het is nog niet zover. Misschien nog lang niet. Misschien gaat het gewoon goed met de nieuwe dosis die ik slik. En als dat niet zo is kan het nog een keer verhoogd worden, misschien gaat het dan wel jaren goed. Pas daarná komt die gevreesde ‘nabehandeling’ aan de orde. Maar toch, het lijkt ineens zo dichtbij…

Gisteren was echt een vreselijke dag, vandaag loop ik nog met dikke ogen, maar morgen, morgen ga ik me richten op het positieve. Ik ga verdorie genieten als nooit tevoren. LEVEN!
Omring mij aub met positiviteit. Stoot me aan met een wijntje als ik het even vergeet. En doe hetzelfde.

* amen *

Reacties