We gaan ervoor!

Goed, we zijn bij de neurochirurg geweest en hebben de knoop doorgehakt. We gaan ervoor!

De meeste twijfels heeft hij weg kunnen nemen. De toekomst blijft gissen, maar in mijn geval, in dit stadium, lijkt hem dit echt de allerbeste keus. En ik vertrouw hem, het is zó’n fijne man.

Nu alleen de timing nog. We denken aan begin juli. De zomervakantie komt er dan aan, en dat is best wel praktisch. Dochterlief die, als het nodig is, heel veel uit logeren kan. Mijn man die het eindelijk weer even wat rustiger heeft op het werk en er zo meer voor mij kan zijn.
Het rotte is alleen dat we onze 2 weken zomervakantie aan het eind van augustus geboekt hebben, dat gaat gewoon niet lukken. En dat vind ik zo sneu voor onze dochter, ze verheugt zich er zo op….we zijn nu aan het brainstormen of we haar een leuke week in de pinkstervakantie kunnen geven door dan nog even weg te gaan met zijn drietjes (begin juni). Of misschien wel gewoon meerdere keren een klein weekendje weg. Voel ik me goed en is de agenda van mijn man leeg? Hoppa, dan gaan we even weg.

Verder besef ik me maar al te goed dat het voor mij zwaar gaat worden, maar voor mijn man evenzogoed. Misschien nog wel een stukje erger. Als ik straks moe ben zeg ik ‘ik vertrek even naar boven, regel jij de rest?’. Lekker makkelijk….
Hij is ZZP’er, dat maakt het in deze situatie op sommige vlakken makkelijk, maar hij zal constant goed werk moeten blijven leveren. Een paar weken ziektewet zit er niet in. Daarnaast hebben we een dochter met een pittig karaktertje, gaat zij er begrip voor hebben dat ze een jaar lang maar een kwart mama heeft en een papa die alle bordjes hoog moet houden om alles geregeld te krijgen? Lastig….

We krijgen ontzettend veel lieve berichten en heel veel hulp aangeboden. Normaliter ben ik het type ‘dankjewel!’ en doe ik er vervolgens niks mee. Dat gaat nu niet meer. We hebben gewoon echt veel hulp nodig het komende jaar. We gaan er over nadenken hoe we dat het beste kunnen gaan doen.