Blog

Afgelopen vrijdag heb ik weer een stap in de goede richting gezet. Ik ben op mijn werk geweest! Vooraf vond ik het best spannend, het was al ruim een jaar geleden dat ik er voor het laatst was en ik was een beetje bang om door heel veel mensen overvallen te worden. Daarom heb ik het expres niet laten weten (sorry collega’s!), er waren er maar 3 op de hoogte. Achteraf gezien viel het me voor 200% mee, het was ook heel erg gezellig. Doordat het op een vrijdag was waren er maar heel weinig mensen aanwezig. Is een goede zet geweest! Dit uitstapje ga ik nu vaker maken, opklauteren enzo, je weet wel 😉

Nog meer dingen in de goede richting: we gaan binnenkort lekker een weekje weg met zijn drieën in een lekker luxe huisje! Er zullen stapels boeken mee gaan, lekkere muziek, kaarsen, de wandelwagen en de zwemspullen.
Bewegen – ontspannen- genieten!

Veel mensen denken dat ik in een donker hoekje van mijn schuilkelder zit door de vaak sombere berichten op deze blog. Goed nieuws: soms ben ik ook vrolijk! Deze weblog gebruik ik puur en alleen voor mijn medische beslommeringen en die zijn nu eenmaal niet positief. De echte ditjes en datjes schrijf of vertel ik elders, die komen hier niet op te staan omdat er teveel mensen zijn die mijn blog lezen (hij is al bijna 2.000 keer gelezen, wonderlijk, nietwaar?!). Dus nee, het is niet altijd vrolijk wat hier staat, maar mijn lach doet het gelukkig nog steeds!

“Als je je gaat richten op meer bewegen kun je je hoofd lekker leegmaken, je conditie verbeterd, je krijgt er weer meer zin in, en dus zal het gewoon in zijn geheel beter met je gaan.”

“Ja maar, het is zo lastig, zwemmen doe ik graag maar dit kan niet i.v.m. de epilepsie. Fitness vond ik altijd heel fijn, maar dat zit niet om de hoek, ik moet er met de auto heen, en ik mag niet autorijden.”

*maar dat zit niet om de hoek*
Dus wel!

Letterlijk, om de hoek, 2 minuten lopen en je bent er. Er zit gewoon een fitnesschool om de hoek!

We wonen hier al jaren maar nooit is het tot me doorgedrongen. Of nou ja, eigenlijk wel, maar het zag er maar een beetje ‘zo zo’ uit. Een paar versleten panden naast elkaar, niet het aantrekkelijkste stukje wijk. Kort geleden veranderde de naam, het logo op het pand, en ineens werd onze aandacht er naartoe getrokken. M. is eerst een kijkje gaan nemen. Hij was redelijk enthousiast. Ook voor hem zou sporten geen verkeerde optie zijn. De stress van het afgelopen jaar gaat ook hem niet in de koude kleren zitten, zijn rug is er regelmatig de dupe van.
Hij zag het wel zitten en was erg benieuwd naar wat ik er van vond. Ik ben namelijk niet altijd de makkelijkste. Ik ben óf razend enthousiast of het is totaal niks. Qua sportschool ben ik luxe gewend. Zonnebankje na het sporten, even het zwembad induiken, sauna’tje pakken, en het moet vooral een flitsende bar hebben waar ik op mijn gemak een lekker kopje koffie kan drinken. Deze sportschool heeft niks van dit alles. Gewoon, apparaten, trainen, dat is het.

Maandagavond zouden we samen even een kijkje gaan nemen.
Verrassend als ik ben, heb ik de stoute schoenen sportschoenen ’s ochtends al aangetrokken en vertrok ik vol goede moed naar ‘om de hoek’.
Deur open, meteen een hoge trap op te gaan. Boven aangekomen wacht mij een bar met daarachter een opgepimpt Michelin mannetje. Hij is wat ouder, maar heeft een kapsel van een jongen van 30 met bijbehorend strak geschoren baardje. Ringetjes in zijn oren, piercing in zijn kin. Hij houdt ook van een zonnebankje, dat is wel duidelijk. Zijn strakke shirt met abnormaal grote v-hals laat duidelijk zien dat hij hier Heel Veel is. Trots vertelt hij mij dat zijn hart bij dit vak ligt en zelfs jaren geleden aan wedstrijden heeft meegedaan. Dat geloof ik meteen.
Hij vertelt me dat hij een behoorlijke fanatiekeling is. Hij ziet het liefst mensen in zijn sportschool die er ook helemaal voor gaan. Mensen met een lastige blessure die hij d.m.v. een goed trainingsschema er weer bovenop helpt. Mensen met een bepaald doel voor ogen, een x percentage aan vet willen verliezen, of natuurlijk spiermassa kweken, dat vindt hij vast het leukste.
Ik vertel hem dat ik dat graag weer wil worden. Ooit was ik ook zo’n fanatiekeling. Toen ging ik 3x in de week sporten, verloor gemiddeld 2 kilo per week door het aanvullende dieet dat ik erbij deed, in 3 maanden tijd werd ik een totaal ander mens. De kick die je krijgt als je 3 kwartier op de crosstrainer staat, ja dat weet ik nog wel, heerlijk. Nier meer kunnen stoppen, gewoon verslaafd raken. Het was geweldig! Ik voelde me elke week beter, keek graag in de spiegel en was zó ontzettend trots op mezelf. Zou me dit ooit weer lukken?

Mij aftastend op waar bij mij zijn uitdaging ligt komt hij al snel op voeding uit. Ja, dat zit er dik in. Alle stress vreet mij niet op, maar ik vreet alle kasten leeg. Daar zit inderdaad nog een leuke uitdaging in voor je, maar niet nu. Voor nu ben ik blij dat ik de trap ben opgeklommen. Zelf de sportschool heb opgezocht. Ik bén er en dat is voor nu het belangrijkste!

Reacties

Ik zit een interview te lezen met Heidemarie Schwermer. Het volgende stukje tekst vind ik wel mooi om op deze blog te plaatsen, zo in de eerste maand van het nieuwe jaar:

Wat is volgens jou de grootste uitdaging van deze tijd?

Erkennen dat het huidige systeem niet verder kan blijven bestaan. Het wordt tijd dat we weer ontdekken wat werkelijk belangrijk is, dat ieder mens zijn eigen potentiëel ontwikkelt en de verantwoordelijkheid opneemt om actief iets waardevols bij te dragen aan het geheel. Bijna alles draait om geld. We scheiden alles, terwijl we allemaal één zijn. Organen in hetzelfde lichaam, deel van hetzelfde grotere geheel. Stel je een lichaam voor waarin de maag tegen de darm zegt: ‘Kom, laten we het hart pesten.’ Dan richten ze het hele lichaam en dus ook zichzelf te gronde.
De wereld kan zo mooi zijn als we elkaar niet langer beconcurreren, maar respecteren en ondersteunen. Als we ons hart openen voor elkaar en het zwaartepunt verleggen van hebben naar zijn. Elk individu heeft bekwaamheden en kwaliteiten. We moeten leren om weer verdraagzaam te zijn. Om elkaar niet langer te veroordelen, maar in ieder wezen de kern te zien die ons met elkaar verbindt.
Ik ben zoals jij. Jij bent zoals ik.

Reacties

Woensdag kwam er een hoop frustratie vrij toen we voor de zoveelste keer bij de psycholoog zaten. Boosheid.
Bij het stellen van de diagnose hersentumor zijn wij heel snel te woord gestaan, op zich was er wel tijd voor het stellen van vragen, maar het gemak waarmee het nieuws bij ons naar binnen geslingerd werd, daar verbaas ik me tot op de dag van vandaag nog over. Voor een arts zijn dit soort dingen routinewerk, hij brengt dit nieuws misschien wel wekelijks. Hij denkt heel primair, er zit iets lichamelijk gezien niet goed, dus dat gaan we aanpakken. Wat dat nieuws met de patiënt doet, dat is minder belangrijk. De medicatie, dat is wel interessant, want dat is zijn specialiteit. Maar op het moment dat ik dit nieuws te horen kreeg was ik helemaal nog niet bezig met medicijnen of wat dan ook. Ik dacht echt alleen maar “Ik ga dood”.

Je loopt naar buiten en ineens wordt je dan overvallen met tientallen vragen. Bij het vertellen aan anderen komen er weer nieuwe vragen op, het wordt een grote berg onduidelijkheid die met de dag groeit.
Tijdens het gesprek met de neuroloog kregen we niets mee, alleen dat minuscule beetje informatie. Thuis aangekomen ben ik meteen het internet opgegaan maar daar ben ik ook vrij snel weer mee gestopt, allemaal rampverhalen: ja, het was nóg erger dan ik dacht. Het wachten begint, pas na tweemaanden konden we terecht bij de chirurg die ons meer zou gaan vertellen. Twee volle maanden om nog meer onzekerheid te kweken, nog meer rampscenario’s te bedenken, je gaat je eigen onwaarheden verzinnen eigenlijk omdat je het ook niet weet en de minimale informatie die je wel hebt aan gaat vullen met je eigen ideeën erover.

Bij de chirurg werd uitgebreid de tijd genomen om al onze vragen te beantwoorden, dit was heel fijn. Hij vertelde ons dat er een hoop te vertellen was over wat er allemaal zou gaan gebeuren maar hij wilde dit gedoseerd brengen omdat het allemaal al heftig genoeg was. Ook dit was fijn, al wil je op dat moment natuurlijk alles wél meteen weten, achteraf gezien was dit een goede keuze.
Met elke afspraak die volgde werd de situatie beangstigender, op een gegeven moment loop je de hele dag alleen nog maar te janken en te roepen “waarom ik nou toch, wat heb ik misdaan om hiermee opgezadeld te worden??”.

Achteraf gezien zijn M. en ik er van overtuigd dat we opgevangen hadden moeten worden, meer informatie hadden moeten krijgen. Eigenlijk zou je bij het stellen van de diagnose kanker een aantal dagen later een tweede gesprek moeten krijgen waarin je antwoord krijgt op je eerste vragen. Ook moet het aanbieden van psychische hulp standaard zijn, dit zijn toch veel te heftige dingen om in je eentje te verwerken? Zijn deze hulpverleners daar niet juist voor bedoeld? Omdat ik in het verleden voor mijn burn-out onder behandeling ben geweest bij een psycholoog en omdat me dat toen erg geholpen heeft was de stap voor mij denk ik kleiner om deze opnieuw te maken. Ik kan me voorstellen dat het voor iemand die nog nooit hulp heeft gezocht behoorlijk zwaar is om te doen. Toen ik het in juli aankaartte (pas 8 maanden na de diagnose: véel te laat) was de chirurg direct enthousiast, hij zou meteen een doorverwijzing uitschrijven. Heel fijn. Maar het was nog fijner geweest als ze dat in het ziekenhuis op voorhand hadden gedaan, in het begin van deze hele achtbaan.

Bij het lezen van de Pink Ribbon krant die in november huis aan huis verspreid werd ging ik nadenken. Hij stond voor drie kwart vol met advertenties over lotgenotenverenigingen en vooral heel veel met psychologische hulp. Waarom krijgt een borstkankerpatiënt wel al die aandacht en hulp voorgeschoteld d.m.v. zo’n krant die notabene huis aan huis wordt verspreid, en waarom krijg ik dat niet? Mijns inziens is dat van mij nog een stukje erger zelfs, al verschilt dat natuurlijk van geval tot geval. Hersentumoren zijn altijd dodelijk, van borstkanker kun je vaak genezen. Volgens mijn huisarts krijgen borstkankerpatiënten zelfs direct bij de diagnose een folder mee naar huis waarin diverse hulporganisaties staan.

Ik heb mijn weg zelf moeten vinden, ben er gaanderweg achter gekomen dat bepaalde hulpverleners me zouden kunnen helpen en toen ik ze vond, merkte ik ook direct verschil.
Na verloop van tijd ben ik de hele situatie gaan bagataliseren ‘het valt allemaal wel mee, zo erg is het nou ook weer niet’. Rationeel weet ik dat dit nergens op slaat, maar ik voel het soms wel zo. Achteraf gezien denk ik dat de artsen hier dus wat aan hadden kunnen doen. Ze hadden meer hun best kunnen doen om mij het gevoel te geven dat ik deze hulp waard was, dat de hulp er speciaal is voor mensen zoals ik. Ze hebben zich weinig of niet op de geestelijke kant van de ziekte gericht terwijl alle hulp wel voorhanden is.
Net voor de operatie en de week erna kreeg ik weinig steun van de verpleging. Het was maar normaal dat ik het weekend voor ik opgenomen werd met dopjes op mijn (voor) hoofd moest lopen en daardoor nagekeken werd als de nieuwe Terminator, voor hun was het immers normaal, ze plakten ze aan de lopende band op patiënten. Het kaalscheren van je hoofd, hiermee rond moeten lopen was ook iets waar ik als meid van 31, denk ik, toch niet de enige in ben als ik zeg dat ik het er heel moeilijk mee heb gehad. Het verband ging eraf en weer was er geen tijd voor een schouderklopje. Ik moest veel huilen in de week na de operatie, maar het personeel leek er niet mee om te kunnen gaan. Pas 3 maanden na de operatie stond er een gesprek ingepland met een verpleegster waarin ik aan kon geven of, en hoe het mij geestelijk had aangegrepen. Nou, toen was het hek allang van de dam en heb ik allang zelf aan de bel getrokken. Goed dat ze er toch aandacht aan wilden besteden maar echt veel en veel te laat.

Als is er weinig budget, elke kankerpatiënt heeft recht op een goede ondersteuning. Dit hoeft niet persé in de vorm van bijvoorbeeld een folder te zijn maar alleen al door te zeggen “Mevrouw, dit is heel ernstig wat er bij u geconstateerd is, weet dat er júist voor mensen zoals u genoeg hulp is te krijgen, geef het aan als u het niet meer aan denkt te kunnen, wij hebben er alle begrip voor.”

De klachten die ik momenteel bezit worden voor het grootste gedeelte veroorzaakt doordat ik geestelijk gezien behoorlijk met mezelf in de knoop zit. De hulp die ik krijg helpt me, maar het gaat langzaam. Daarom deze blog. In de hoop dat er toch wat meer aandacht komt voor hetgeen ik heb gemist de afgelopen periode.

Het afgelopen jaar is wel het zwaarste jaar van mijn hele leven geweest. Het bestond voornamelijk uit angst en onzekerheid. Niet alleen dat gelukkig, er was ook iets wat ons op de been hield en ons heel vaak ontzettend hard doet stralen, de geboorte van onze dochter! In het begin heb ik weinig kunnen genieten van mijn zwangerschap, we waren veel meer bezig met de komende operatie, al was die toen nog heel ver weg. We leefden van scan naar scan en elke keer zaten we daar weer te wachten met mijn dikke buik in die wachtkamer in dat stomme ziekenhuis. Ik vechtend tegen mijn tranen omdat ik het allemaal zo oneerlijk vond. M. laconiek met een krantje in zijn handen. Dat maakte mij weer kwaad omdat hij zo onverschillig leek te zijn, al was en is hij dat natuurlijk totaal niet. M. is mijn rots in de branding, hij sleept me er echt doorheen. Hij is positief op de momenten dat ik het even niet op kan brengen en vangt me op als ik het weer eens even helemaal niet meer zie zitten. Wat ben ik blij dat hij er is.

Vanaf februari hebben we ons redelijk neer kunnen leggen bij de situatie en hebben we toch nog een paar maandjes heerlijk genoten van mijn zwangerschap. De operatie kwam sneller dan verwacht, misschien maar beter ook, zo had ik minder tijd om me druk te maken. Gelukkig ging alles goed en is het me heel erg meegevallen. Het herstel ging sneller dan verwacht en iedereen was blij. Helaas bleef het niet goed gaan en is het gestagneerd in okt./nov. nadat ik nog tweemaal totaal onverwacht een epilepsieaanval kreeg. Deze aanvallen hebben behoorlijk wat extra klachten aangewakkerd. Hyperventilatie, zware medicatie en nog meer vermoeidheid, ik haat dat woord zo langzamerhand. De laatste weken ben ik niet het gezelligste gezelschap, alles maakt me somber, het voelt uitzichtloos. Ik probeer me goed voor te doen maar zelfs in gezelschap lukt dit me nu niet altijd meer.

Ik heb me het hele jaar behoorlijk afgezonderd van de buitenwereld. Ik heb veel moeite met het tonen van mijn emoties en ga daardoor mensen liever uit de weg dan dat ik ze opzoek. Het was een heel vermoeiend jaar. Psychisch heeft alles er behoorlijk ingehakt, dit kost me veel energie en brengt meer lichamelijke klachten met zich mee dan je misschien denkt. Op mijn werk is er een hoop veranderd zonder dat ik erbij was. Een nieuwe burgemeester, nieuwe wethouders, zelfs een nieuwe leidinggevende. Ik loop in huis met een alarm om mijn nek, net als de oudjes in het verzorgingstehuis. Alleen de deur uitgaan zonder een plaatje om mijn nek te hangen met daarop mijn medische gegevens kan niet meer. In bad gaan, alleen zwemmen, gezellig een wijntje drinken, het is er niet meer bij. Dat is natuurlijk niet zo erg maar door al die kleine dingetjes te noteren die je niet meer kunt of voortaan juist wel moet doen besef ik des te meer hoe mijn leven dit jaar is veranderd.

Het jaar is voorbij, gelukkig. Ik ga mijn best doen om van 2011 een veel beter jaar te maken. Deze blog moet wat opgevrolijkt worden met leuke verhalen over dingen die ik mee ga maken, waar ik mijn energie weer in ga steken: leuke dingen doen!

Daar waar de steekwoorden voor dit jaar bestonden uit: angst, onzekerheid en verdriet, wil ik er in 2011 het volgende van maken:

moed – oppakken – genieten!

Reacties

Het verliep een beetje anders dan verwacht. Het zou onze eerste kerst worden met zijn drietjes. Bergen vol met eten in de koelkast, cadeautjes onder de boom. En dan ineens wordt je ziek. Wat heb ik gebaald zeg. Waarom wij nou weer? Alles moet al zo gedoseerd. Dagen lang rustig aandoen om met kerst even een paar uurtjes naar mijn moeder te kunnen en dan krijg je dit. Beide kerstdagen is het flut gebleven. Zondag vond ik het te sneu voor de anderen en hebben we gevraagd of ze samen met mijn broer even deze kant op wilden komen. Even koffie drinken (voor mij een glaasje water 😉 en de cadeautjes uitpakken. Was leuk, daarna zijn ze weer gegaan om samen te gaan gourmetten, gezellig hoor! Wij hebben de avond op de bank doorgebracht en later een paar tosti’s gemaakt. Kerst 2010 wordt hier maar een paar dagen later gevierd. Alle kerstkransjes moeten natuurlijk wél op!

Al bellende naar de Thuiszorg word ik aangesproken als zijnde ‘dochter van’.
“Wat is de postcode van mevrouw de L.?”
“Nou eh, mijn postcode is ….”
“Ok, dan zal ik straks de monteur bij mevrouw langssturen.”
“Wat u wilt…”

‘Ding dong’. De monteur staat voor de deur.

Hij neemt uitgebreid de tijd om alles uit te leggen, een beetje te uitgebreid. We worden behandeld als oude mensjes, waarschijnlijk omdat hij de hele dag bij oude mensjes langs gaat en maar weinig jonge mensen tegenkomt.

“Heeft u KPN?”
“Nee meneer, wij hebben telefoon van Ziggo, maar we gebruiken hem nooit omdat we mobiel bellen.”
“Maar waar staat uw telefoon dan?”
“In de meterkast meneer.”
“Maar u kunt toch niet bellen in de meterkast?”
“Jawel meneer, kijk daar staat hij, maar we gebruiken hem nooit, we weten ons eigen nummer niet eens.”
“Ja maar, waarom staat uw telefoon dan in de meterkast, dat is toch niet handig?”
“Wij bellen mobiel meneer.”
“Maar waarom heeft u dan een vaste lijn?”
“Omdat die bij het alles-in-1 pakket van Ziggo hoorde.”
“Uhm ok. Heeft u ergens anders in huis nog telefoons staan, boven bijvoorbeeld?”
“Nee meneer, wij bellen alleen mobiel.”

De monteur vindt het maar raar…

“U heeft wel een aansluiting in de kamer nodig hoor, anders kan ik het apparaat niet aansluiten.”
“Geen probleem, we trekken wel een kabeltje. Maar waarom moet het in de kamer staan? Kan dat apparaat van jullie niet in de meterkast?”
“Nee dat kan niet” Waarom kan hij niet uitleggen, dat kan hij beter laten zien als alles aangesloten is, dan begrijpen we hem vast beter.
Wij hebben begrepen dat je door de ketting praat die om mijn hals komt te hangen dus we snappen niet zo goed waarom dat grote apparaat dan persé in de woonkamer moet staan.
“Als dat apparaat persé in de woonkamer moet staan, is dat dan omdat je dáar doorheen praat i.p.v. door de ketting? Zo ja, dan wil ik dit hele systeem niet hoor, want dan heb ik er boven niks aan, alleen als ik in de woonkamer ben.”
“Nee mevrouw, ook boven werkt het systeem, het moet alleen wel in de woonkamer staan, maar ik kan zo niet uitleggen waarom, ik zal het eerst installeren, dan wordt het vast duidelijk.”

Na 3 kwartier is het dan zover. Hij is klaar.

“Kijk, ik zal jullie even uitleggen hoe het werkt. Nu zal jullie duidelijk worden waarom het apparaat in de woonkamer moet staan.”
“Dit is de ketting, die hang je om je nek. Als je op de knop drukt dan gaat er een melding naar de centrale en begint de telefoniste tegen u te praten en vragen te stellen via het grote apparaat.”
“Ok, duidelijk. Maar als ik dan op zolder ben, wat dan?”
“Dan kunt u niet door het apparaat praten maar dat geeft niks. Er komt altijd iemand naar u toe als u heeft gedrukt.”
“Maar als er toch altijd iemand komt als ik druk, waarom moet het dan persé in de woonkamer staan? Bovendien kan ik niet eens praten als ik een aanval krijg.”
“Dat is omdat u zo met de centrale kunt praten als er iets gebeurd.”

Afijn, hier komen we niet uit…

We moeten even meekomen naar het stopcontact waar het apparaat ingeplugd is.

“Kijk, als het rode lampje aan is, betekent het dat de stekker erin zit en het apparaat werkt. U mag nooit de stekker eruit trekken, want dan werkt het apparaat niet meer.”
Duidelijk, stekker erin laten.
“Kijk wat er gebeurd als u de stekker eruit haalt.”
Het apparaat begint te knipperen en roept keihard dat het geen stroom meer heeft en dat het apparaat dus niet zijn werk zal kunnen doen. Als dit niet duidelijk is weten we het niet meer…
Voor de zekerheid haalt hij een label uit zijn koffer. Het is heel groot, van plastic, knalrood en er staat met witte letters op “STEKKER ER NIET UITHALEN”.
Goh, best wel duidelijk 🙂 Voor de zekerheid bind hij het vast aan de stekker, zo kunnen we de stekker niet per ongeluk uit het stopcontact halen…

“Nu gaan we de ketting testen, we doen even net alsof er iets aan de hand is.”
“Kom even kijken bij het apparaat. Als je nou per ongeluk op de ketting drukt, dan zit hier op het grote apparaat een blauw knopje waarmee je het alarm weer uit kunt schakelen, dan weten ze bij de centrale dat er niks aan de hand is.”
Even later zitten we aan tafel op 5 meter afstand van het grote apparaat met stekker en bijbehorend rood label ‘STEKKER ER NIET UITHALEN’ en ik moet op de knop op de ketting drukken.
Ik druk op de knop en wil opstaan om meteen op de blauwe knop te gaan drukken zodat de centrale niet meteen voor me uitrukt.
“Wat gaat u doen mevrouw?”
“Nou, op de blauwe knop drukken omdat het maar een test is toch?”
“Ja maar mevrouw, u heeft een aanval, als u nu gaat lopen dan kunt u vallen en dan gebeuren er misschien nog wel veel ergere dingen.”
“Ja maar, ik heb toch geen aanval, dit is toch nep?”
“Ja maar als u een aanval hebt moet u niet gaan lopen hoor, dat is gevaarlijk!”
“Ja maar, ik heb nu toch geen aanval? Bovendien kan ik echt niet lopen als ik een aanval heb, was het maar waar, dan had ik dit alarm niet nodig!”
De monteur zit helemaal in het toneelstuk en wil me geen gelijk geven. Ik heb een aanval, dus ik mag niet lopen en moet gewoon blijven zitten. Ik vind het zielig voor de mevrouw van de centrale, ze wordt helemaal gek van ons en klinkt duidelijk geïrriteerd omdat ze al tig keer opgeroepen is tijdens het testen van het apparaat. Straks gaat ze me haten en laat ze niemand meer komen als er echt wat aan de hand is…

“Snapt u alles?”
“Ja. Stekker erin laten, op de knop van de ketting drukken als er wat is en het maakt niet uit waar ik ben in huis, er komt altijd hulp.”
“Als u een aanval heeft moet u niet gaan lopen he, er komt vanzelf iemand naar u toe.”
“Nee meneer, ja meneer, bedankt, alles is heel duidelijk zo” 🙂

Even later gaat de monteur voldaan de deur uit. Alles werkt, hij heeft zijn werk gedaan.

Reacties